پروردگارا

بن خود می آفریند ( می زاید ) و می پروراند. . . به این دلیل انسان به بن و تخمه ی پروردگار عالم همواره پیوسته می ماند و به کمک یا ولایت هیچ واسط ، امام ، رهبر و ملای دینی نیازی نیست. . تا این انسان را به زاینده و اصل خود نزدیک سازد! برعکس این موضوع در دین عرب بود
که الله انسان را " خلق" می کند ( می آفریند، آغاز می کند ) و از گِل می تراشد. . . به این عمل که 'آغاز" کننده " انسان" بوده اشاره شده است ( غازیدن ، گازیدن ، کندن و جدا کردن ) . . . که در واقع به معنی جدایی و پراکندگی از اصل است ! می بینیم که در دیدگاه زرتشتی ( قرنها پیش
از اسلام ) مقامی پر اهمیت برای انسان در رابطه ی با زاینده او که پروردگار باشد ایجاد شده بود ، اما قوم عرب با استفاده از نام الله ( بزرگترین اله ها ) هم به " خداوند" و هم به مقام " انسانیت" بشایستگی اشاره نکرده و حتی بی احترامی کرده است.