پروتکل سوم، پروتکل اصلاحی سال ۲۰۰۵ به کنوانسیون های ژنو در رابطه با تصویب یک نشان مشخص افزوده است. براساس این پروتکل، در زمان جنگ پرسنل پزشکی و مذهبی می توانند به جای نمادهای سنتی صلیب سرخ یا هلال احمر، علامت حفاظتی کریستال سرخ را در معرض نمایش بگذارند. افرادی که هر یک از این علائم حفاظتی را به نمایش می گذارند در حال انجام خدمات بشردوستانه هستند و باید توسط همه طرف های درگیر محافظت شوند.
... [مشاهده متن کامل]
در اواسط قرن نوزدهم، جنگ مدرن به طور فزاینده ای روند بی تفاوتی گرفته بود. غیرمعمول نبود که یک پزشک رزمی در میدان نبرد مورد هدف قرار گرفته و هنگام جمع آوری و مراقبت از مجروحان جان خود را از دست بدهد. لزوم تشخیص کارکنان پزشکی از رزمنده برای سهولت کار فرماندهان نظامی در حفاظت از آنها هر چه بیشتر آشکار شد. اما اینکه هر کشوری خودش اقدام به ایجاد یک علامت حفاظتی نماید منجر به سردرگمی می شود. آنچه برای نجات جان افراد مورد نیاز بود یک نشان بی طرف بود که همه کشورها به طور مساوی آن را شناخته و مورد استفاده قرار دادند.
کنوانسیون ۱۸۶۴ ژنو مقرر کرده است که پرسنل پزشکی در میدان نبرد می باید یک علامت مشخص را به عنوان نشانه ای از مأموریت بشردوستانه و وضعیت بی طرف خود پوشیده و مورد استفاده قرار دهد. در آن زمان، نماد انتخاب شده یک صلیب سرخ روی زمینه سفید بود. ملت های مسلمان به دلیل شباهت آن به صلیب مسیحیان به این نماد اعتراض کردند. از اوایل سال ۱۸۷۶، امپراتوری عثمانی هلال احمر را که کمتر حالت مسیحی داشت به عنوان آرم جایگزین معرفی کرد. آرم های دیگری از جمله شیر و خورشید سرخ، و همچنین نشان دوگانه ( هم صلیب سرخ و هم هلال قرمز با هم ) توسط انجمن صلیب سرخ اریتره و سپر قرمز داوود توسط مگن دیوید آدوم اسرائیلی. پیشنهاد شد.
با گذشت زمان، تصویب یک نشان جهانی واحد با دو مشکل تکراری روبرو شده است:
• ممکن است این موارد دارای مفاهیم مذهبی، فرهنگی یا سیاسی باشند. این تصور با وضعیت خنثی و بشردوستانه پرسنل پزشکی، در درگیری های مسلحانه، در تعارض است.
• این نشان ها به عضویت در جوامع ملی گره خورده است. اعضا می بایست از نشان صلیب سرخ یا هلال احمر استفاده کنند. از آنجایی که مگن دیوید آدوم مایل نبود از سپر قرمز داوود خود دست بردارد، به آنها عضویت اعطا نشد. بدون عضویت، بنا بر کنوانسیون ژنو آنها واجد برای بعضی حمایت ها واجد شرایط نبودند.
... [مشاهده متن کامل]
در اواسط قرن نوزدهم، جنگ مدرن به طور فزاینده ای روند بی تفاوتی گرفته بود. غیرمعمول نبود که یک پزشک رزمی در میدان نبرد مورد هدف قرار گرفته و هنگام جمع آوری و مراقبت از مجروحان جان خود را از دست بدهد. لزوم تشخیص کارکنان پزشکی از رزمنده برای سهولت کار فرماندهان نظامی در حفاظت از آنها هر چه بیشتر آشکار شد. اما اینکه هر کشوری خودش اقدام به ایجاد یک علامت حفاظتی نماید منجر به سردرگمی می شود. آنچه برای نجات جان افراد مورد نیاز بود یک نشان بی طرف بود که همه کشورها به طور مساوی آن را شناخته و مورد استفاده قرار دادند.
کنوانسیون ۱۸۶۴ ژنو مقرر کرده است که پرسنل پزشکی در میدان نبرد می باید یک علامت مشخص را به عنوان نشانه ای از مأموریت بشردوستانه و وضعیت بی طرف خود پوشیده و مورد استفاده قرار دهد. در آن زمان، نماد انتخاب شده یک صلیب سرخ روی زمینه سفید بود. ملت های مسلمان به دلیل شباهت آن به صلیب مسیحیان به این نماد اعتراض کردند. از اوایل سال ۱۸۷۶، امپراتوری عثمانی هلال احمر را که کمتر حالت مسیحی داشت به عنوان آرم جایگزین معرفی کرد. آرم های دیگری از جمله شیر و خورشید سرخ، و همچنین نشان دوگانه ( هم صلیب سرخ و هم هلال قرمز با هم ) توسط انجمن صلیب سرخ اریتره و سپر قرمز داوود توسط مگن دیوید آدوم اسرائیلی. پیشنهاد شد.
با گذشت زمان، تصویب یک نشان جهانی واحد با دو مشکل تکراری روبرو شده است:
• ممکن است این موارد دارای مفاهیم مذهبی، فرهنگی یا سیاسی باشند. این تصور با وضعیت خنثی و بشردوستانه پرسنل پزشکی، در درگیری های مسلحانه، در تعارض است.
• این نشان ها به عضویت در جوامع ملی گره خورده است. اعضا می بایست از نشان صلیب سرخ یا هلال احمر استفاده کنند. از آنجایی که مگن دیوید آدوم مایل نبود از سپر قرمز داوود خود دست بردارد، به آنها عضویت اعطا نشد. بدون عضویت، بنا بر کنوانسیون ژنو آنها واجد برای بعضی حمایت ها واجد شرایط نبودند.
