پروتکل دو پروتکل اصلاحیه ۱۹۷۷ کنوانسیون ژنو در مورد حمایت از قربانیان درگیری های مسلحانه غیر بین المللی است و حقوق بین المللی خاصی را تعریف می کند. این قوانین تلاش می کنند از قربانیان درگیری های مسلحانه داخلی که در مرزهای یک کشور واحد اتفاق می افتد، محافظت بهتری داشته باشند. دامنه این قوانین به دلیل احترام به حقوق و وظایف حاکمیت دولت های ملی از سایر کنوانسیون های ژنو محدودتر است.
از ژوئیه سال ۲۰۲۰ تا کنون این پروتکل توسط ۱۶۹ کشور تصویب شده است. ایالات متحده، هند، پاکستان، ترکیه، ایران، عراق، سوریه و اسرائیل استثنائات قابل توجه هستند. با این حال، ایالات متحده، ایران و پاکستان آن را در ۱۲ دسامبر ۱۹۷۷ امضا کردند، که بیانگر تمایل اقدام در جهت تصویب آن است. [ ۳] امضای ایرانی قبل از انقلاب سال ۱۹۷۹ ایران داده شده است.
پس از جنگ جهانی دوم در سال۱۹۴۹، هنگامی که کنوانسیون های ژنو به روز شدند، قانون بین المللی درگیری مسلحانه به طور تاریخی به بیانیه های سنتی جنگ بین ملت ها پرداخت. نمایندگان تلاش کردند تا حداقل استانداردهای انسانی مشخصی را برای شرایطی که دارای تمام ویژگی های جنگ است، بدون اینکه یک جنگ بین المللی در میان باشد، تعریف کنند. [ ۴]
این مذاکرات منجر به ماده ۳، مشترک در هر چهار معاهده اساسی کنوانسیون ژنو در سال ۱۹۴۹ شد. ماده ۳ مشترک شامل درگیری های مسلحانه است که دارای ویژگی بین المللی نیستند، اما در درون مرزهای یک کشور محدود می شود. این ماده حفاظت محدودی را برای قربانیان فراهم می کند، از جمله:
• با افرادی که هیچ گونه مشارکت فعال در درگیری ها ندارند، باید برخورد انسانی شود ( از جمله افراد نظامی که به دلیل بیماری، جراحت یا بازداشت، دیگر فعالیت خود را از دست داده اند ) .
• مجروحان و بیماران باید جمع آوری و از آنها مراقبت شود.
تا دهه ۱۹۷۰، دیپلمات ها در تلاش بودند تا دربارهٔ توضیحات مختصر آنچه ماده ۳ می گوید مذاکره کنند و دامنه حقوق بین الملل را تا دربرگیری حقوق مضاعف بشردوستانه در زمینه درگیری های داخلی گسترش دهند. این تلاش ها پروتکل دوم کنوانسیون های ژنو را نتیجه داد. بحث دربارهٔ این پروتکل بر دو ایده متضاد متمرکز شد. [ ۵] اول، اینکه برای قربانی تمایز گذاشتن بین درگیری های مسلحانه داخلی و درگیری های بین المللی موضوعی مصنوعی و ساختگی است. اصول بشردوستانه باید صرف نظر از هویت رزمندگان اعمال شود. دوم، قانون بین الملل در موارد غیر بین المللی اعمال نمی شود. هر ملتی در درون مرزهای خود حاکمیت دارد و نمی باید قضاوت و دستور از سایر کشورها را بپذیرد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاز ژوئیه سال ۲۰۲۰ تا کنون این پروتکل توسط ۱۶۹ کشور تصویب شده است. ایالات متحده، هند، پاکستان، ترکیه، ایران، عراق، سوریه و اسرائیل استثنائات قابل توجه هستند. با این حال، ایالات متحده، ایران و پاکستان آن را در ۱۲ دسامبر ۱۹۷۷ امضا کردند، که بیانگر تمایل اقدام در جهت تصویب آن است. [ ۳] امضای ایرانی قبل از انقلاب سال ۱۹۷۹ ایران داده شده است.
پس از جنگ جهانی دوم در سال۱۹۴۹، هنگامی که کنوانسیون های ژنو به روز شدند، قانون بین المللی درگیری مسلحانه به طور تاریخی به بیانیه های سنتی جنگ بین ملت ها پرداخت. نمایندگان تلاش کردند تا حداقل استانداردهای انسانی مشخصی را برای شرایطی که دارای تمام ویژگی های جنگ است، بدون اینکه یک جنگ بین المللی در میان باشد، تعریف کنند. [ ۴]
این مذاکرات منجر به ماده ۳، مشترک در هر چهار معاهده اساسی کنوانسیون ژنو در سال ۱۹۴۹ شد. ماده ۳ مشترک شامل درگیری های مسلحانه است که دارای ویژگی بین المللی نیستند، اما در درون مرزهای یک کشور محدود می شود. این ماده حفاظت محدودی را برای قربانیان فراهم می کند، از جمله:
• با افرادی که هیچ گونه مشارکت فعال در درگیری ها ندارند، باید برخورد انسانی شود ( از جمله افراد نظامی که به دلیل بیماری، جراحت یا بازداشت، دیگر فعالیت خود را از دست داده اند ) .
• مجروحان و بیماران باید جمع آوری و از آنها مراقبت شود.
تا دهه ۱۹۷۰، دیپلمات ها در تلاش بودند تا دربارهٔ توضیحات مختصر آنچه ماده ۳ می گوید مذاکره کنند و دامنه حقوق بین الملل را تا دربرگیری حقوق مضاعف بشردوستانه در زمینه درگیری های داخلی گسترش دهند. این تلاش ها پروتکل دوم کنوانسیون های ژنو را نتیجه داد. بحث دربارهٔ این پروتکل بر دو ایده متضاد متمرکز شد. [ ۵] اول، اینکه برای قربانی تمایز گذاشتن بین درگیری های مسلحانه داخلی و درگیری های بین المللی موضوعی مصنوعی و ساختگی است. اصول بشردوستانه باید صرف نظر از هویت رزمندگان اعمال شود. دوم، قانون بین الملل در موارد غیر بین المللی اعمال نمی شود. هر ملتی در درون مرزهای خود حاکمیت دارد و نمی باید قضاوت و دستور از سایر کشورها را بپذیرد.
wiki: پروتکل دو