پروتون درمانی یک روش پزشکی است، یک نوع از درمان با استفاده از ذرات، که در آن از یک دسته ای از پروتون ها برای تابیدن به بافت های بیمار استفاده می شود، که اغلب در درمان سرطان کاربرد دارد. برتری مهم پروتون درمانی نسبت به سایر روش های درمان با استفاده از یک تابش خارجی این است که چوت ذره باردار است در یک مسافت کوتاه انرژی ( دوز ) را از دست می دهد و مقدار کمی از انرژی از محیط خارج می شود.
پرتون درمانی یک روش درمان با استفاده از پرتو خارجی است که از یک تابش یونیزه کننده استفاده می کند. در پرتو درمانی، پرسنل درمان از یک شتاب دهنده ذرات برای هدف قراردادن تومور با استفاده از پروتون ها استفاده می کنند. این ذرات باردار به دی ان ای ( DNA ) سلول های هدف آسیب می زنند که بلافاصله آن ها را از بین می برد یا تکثیر شدن آن ها را متوقف می کند. سلول های سرطانی به طور ویژه نسبت به حمله به DNA به خاطر تکثیر زیاد آن ها و کم شدن توانایی آن ها برای ترمیم کردن آسیب های DNA، آسیب پذیر هستند.
به خاطر جرم زیاد پروتون ها، پرتون ها پراکندگی جانبی کمتری در بافت دارند؛ پرتو زیاد منتشر نمی شود، و روی شکل تومور متمرکز باقی می ماند و اثرات جانبی کمتری روی بافت های مجاور می گذارد. همه پرتون ها با یک انرژی مشخص یک برد مشخص دارند؛ تعداد خیلی کمی از پرتون ها بیشتر از این مقدار نفوذ می کنند؛ بنابراین دوز منتقل شده به بافت در چند میلی متر آخر برد پروتون بیشینه می شود. این بیشینه قله براگ نام دارد، اغلب به نام SOBP شناخته می شود.
برای درمان تومور در عمق های بیشتر، شتاب دهنده باید پروتون های با انرژی بیشتر تولید کند، بر حسب الکترون ولت ev. پروتون درمانی تومورهای نزدیک تر به سطح بدن را با یک انرژِی کمتر درمان می کند. شتاب دهنده هایی که برای پروتون درمانی استفاده می شود معمولاً پروتون ها را با انرژی بین ۷۰ تا ۲۵۰ مگا الکترون ولت تولید می کنند. تعیین کردن مقدار انرژی پرتون در طول درمان باعث می شود که بیشترین آسیب به سلول های سرطانی وارد شود. بافت هایی که نزدیک تر به سطح بدن نسبت به تومور هستند مقدار تابش کمتری دریافت می کنند لذا آسیب کمتری هم می بینند. بافت هایی که در عمق بیشتری نسبت به تومور هستند تعداد بسیار کمی پروتون به آن ها می رسد و دوز دریافتی آن ها بسیار بسیار کم است.
در بیشتر موارد درمانی، پروتون های با انرژی های مختلف در عمق های مختلف برای از بین بردن همه تومور استفاده می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپرتون درمانی یک روش درمان با استفاده از پرتو خارجی است که از یک تابش یونیزه کننده استفاده می کند. در پرتو درمانی، پرسنل درمان از یک شتاب دهنده ذرات برای هدف قراردادن تومور با استفاده از پروتون ها استفاده می کنند. این ذرات باردار به دی ان ای ( DNA ) سلول های هدف آسیب می زنند که بلافاصله آن ها را از بین می برد یا تکثیر شدن آن ها را متوقف می کند. سلول های سرطانی به طور ویژه نسبت به حمله به DNA به خاطر تکثیر زیاد آن ها و کم شدن توانایی آن ها برای ترمیم کردن آسیب های DNA، آسیب پذیر هستند.
به خاطر جرم زیاد پروتون ها، پرتون ها پراکندگی جانبی کمتری در بافت دارند؛ پرتو زیاد منتشر نمی شود، و روی شکل تومور متمرکز باقی می ماند و اثرات جانبی کمتری روی بافت های مجاور می گذارد. همه پرتون ها با یک انرژی مشخص یک برد مشخص دارند؛ تعداد خیلی کمی از پرتون ها بیشتر از این مقدار نفوذ می کنند؛ بنابراین دوز منتقل شده به بافت در چند میلی متر آخر برد پروتون بیشینه می شود. این بیشینه قله براگ نام دارد، اغلب به نام SOBP شناخته می شود.
برای درمان تومور در عمق های بیشتر، شتاب دهنده باید پروتون های با انرژی بیشتر تولید کند، بر حسب الکترون ولت ev. پروتون درمانی تومورهای نزدیک تر به سطح بدن را با یک انرژِی کمتر درمان می کند. شتاب دهنده هایی که برای پروتون درمانی استفاده می شود معمولاً پروتون ها را با انرژی بین ۷۰ تا ۲۵۰ مگا الکترون ولت تولید می کنند. تعیین کردن مقدار انرژی پرتون در طول درمان باعث می شود که بیشترین آسیب به سلول های سرطانی وارد شود. بافت هایی که نزدیک تر به سطح بدن نسبت به تومور هستند مقدار تابش کمتری دریافت می کنند لذا آسیب کمتری هم می بینند. بافت هایی که در عمق بیشتری نسبت به تومور هستند تعداد بسیار کمی پروتون به آن ها می رسد و دوز دریافتی آن ها بسیار بسیار کم است.
در بیشتر موارد درمانی، پروتون های با انرژی های مختلف در عمق های مختلف برای از بین بردن همه تومور استفاده می شود.
wiki: پروتون درمانی