پروانه میلانی ( ۱۳۲۱–۱۰ دی ۱۳۹۳ ) نویسنده، شاعر، مترجم، فعال حقوق بشر و عضو کانون نویسندگان ایران بود که نقش مؤثری در جنبش دادخواهی فعالین حقوق بشر برای احقاق حقوق حقه زندانیان سیاسی اعدام شده سالهای دهه شصت در ایران ایفا کرد.
... [مشاهده متن کامل]
پروانه میلانی یکی از کسانی بود که از نخستین روزهای پس از اعدام های سال ۱۳۶۰ به دنبال اطلاع رسانی عمومی در این رابطه بود و از طریق مصاحبه با رسانه ها و نوشتن نامه های اعتراضی به مقامات داخلی و بین المللی در پی روشن شدن حقیقت و پاسخگویی آمران و عاملان کشتارهای دهه شصت بود. برادرش رحیم میلانی از فعالان سازمان انقلابی کارگران ایران ( راه کارگر ) بود که در تاریخ هفتم آبان ماه ۱۳۶۰ در زندان های جمهوری اسلامی ایران اعدام شد. پروانه میلانی در یکی از نخستین اقدام هایش در رابطه با دادخواهی و اطلاع رسانی دربارهٔ کشتار زندانیان سیاسی، در تجمع مادران و خانواده های اعدام شدگان در ۵ دی ماه سال ۱۳۶۷ در برابر دادگستری تهران با خبرنگار رادیو بی بی سی و آساهی ژاپن مصاحبه کرد و در رابطه با کشتار زندانیان سیاسی خواستار دادخواهی شد.
در سال ۱۳۷۸ پس از انتخاب محمد خاتمی به مقام ریاست جمهوری ایران پروانه میلانی با نوشتن شکواییه ای خواستار رسیدگی به نقض حقوق شهروندی خانواده اعدام شدگان دهه شصت شد و رونوشتی از این نامه، که در آن به آزار و اذیت خانواده های بازماندگان در خاوران و نداشتن اجازه نصب سنگ گور اشاره شده بود را به شورای شهر تهران و کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی نیز ارسال کرد. با وجود اینکه هیچ پاسخی از سوی مسئولین و نهادهای مربوط به این نامه داده نشد، او در سال ۱۳۸۱ بار دیگر در نامه ای که به امضای "پروانه میلانی و جمعی از خانواده هاً رسیده بود از شورای شهر تهران خواست به وظایف قانونی خود در رابطه با نگهداری، آبادی، ایجاد امکانات و تسهیلات لازم در گورستان خاوران عمل کند و در صورت عدم توانایی و امکان در ایفای درخواست فوق مجوز کافی و لازم را به خانواده های مربوطه صادر کرده و شرایط لازم را برای جلوگیری از مزاحمت های افراد و مراجع فاقد صلاحیت و مسئولیت فراهم آورند. این نامه که رونوشتی از آن به ریاست جمهوری، کمیسیون اصل نود مجلس، خبرگزاری های ایسنا و ایرنا و روزنامه های نوروز، حیات نو، ایران و بنیان فرستاده شده بود نیز همچون نامه های قبلی جوابی دریافت نکرد.
... [مشاهده متن کامل]
پروانه میلانی یکی از کسانی بود که از نخستین روزهای پس از اعدام های سال ۱۳۶۰ به دنبال اطلاع رسانی عمومی در این رابطه بود و از طریق مصاحبه با رسانه ها و نوشتن نامه های اعتراضی به مقامات داخلی و بین المللی در پی روشن شدن حقیقت و پاسخگویی آمران و عاملان کشتارهای دهه شصت بود. برادرش رحیم میلانی از فعالان سازمان انقلابی کارگران ایران ( راه کارگر ) بود که در تاریخ هفتم آبان ماه ۱۳۶۰ در زندان های جمهوری اسلامی ایران اعدام شد. پروانه میلانی در یکی از نخستین اقدام هایش در رابطه با دادخواهی و اطلاع رسانی دربارهٔ کشتار زندانیان سیاسی، در تجمع مادران و خانواده های اعدام شدگان در ۵ دی ماه سال ۱۳۶۷ در برابر دادگستری تهران با خبرنگار رادیو بی بی سی و آساهی ژاپن مصاحبه کرد و در رابطه با کشتار زندانیان سیاسی خواستار دادخواهی شد.
در سال ۱۳۷۸ پس از انتخاب محمد خاتمی به مقام ریاست جمهوری ایران پروانه میلانی با نوشتن شکواییه ای خواستار رسیدگی به نقض حقوق شهروندی خانواده اعدام شدگان دهه شصت شد و رونوشتی از این نامه، که در آن به آزار و اذیت خانواده های بازماندگان در خاوران و نداشتن اجازه نصب سنگ گور اشاره شده بود را به شورای شهر تهران و کمیسیون اصل نود مجلس شورای اسلامی نیز ارسال کرد. با وجود اینکه هیچ پاسخی از سوی مسئولین و نهادهای مربوط به این نامه داده نشد، او در سال ۱۳۸۱ بار دیگر در نامه ای که به امضای "پروانه میلانی و جمعی از خانواده هاً رسیده بود از شورای شهر تهران خواست به وظایف قانونی خود در رابطه با نگهداری، آبادی، ایجاد امکانات و تسهیلات لازم در گورستان خاوران عمل کند و در صورت عدم توانایی و امکان در ایفای درخواست فوق مجوز کافی و لازم را به خانواده های مربوطه صادر کرده و شرایط لازم را برای جلوگیری از مزاحمت های افراد و مراجع فاقد صلاحیت و مسئولیت فراهم آورند. این نامه که رونوشتی از آن به ریاست جمهوری، کمیسیون اصل نود مجلس، خبرگزاری های ایسنا و ایرنا و روزنامه های نوروز، حیات نو، ایران و بنیان فرستاده شده بود نیز همچون نامه های قبلی جوابی دریافت نکرد.
