پروانه شناسی

پروانه شناسی ( به انگلیسی: Lepidopterology ) ( از یونانی باستان λεπίδος ( lepídos )   «scale», πτερόν ( pterón )   «wing», and - λογία ( - logia ) [ ۱] ) شاخه ای از حشره شناسی است که به مطالعه علمی پروانه ها و سه بالاخانواده پروانه ها می پردازد. کسی که در این زمینه تحصیل می کند یک پروانه شناس یا به طور باستانی یک اورلیان ( aurelian ) است.
پس از رنسانس، ظهور «پروانه شناس» را می توان به افزایش علاقه به دانش، طبیعت و محیط پیرامون نسبت داد. هنگامی که لینه ویرایش دهم سامانه طبیعت را در سال ۱۷۵۸ نوشت، در گذشته «مجموعه قابل توجهی از آثار چاپ شده دربارهٔ تاریخ طبیعی پروانه ها» وجود داشت ( کریستنسن، ۱۹۹۹ ) .
برخی از پروانه شناسان برجسته عبارتند از یا بوده اند:
• پر اولوف کریستوفر آوریویلیوس از سوئد: پروانه های آفریقا
• آندری آوینوف از روسیه و ایالات متحده آمریکا: پروانه های آسیای مرکزی و جامائیکا
• هنری تیباتز استینتون انگلستان: میکرولپیدوپترها
• Jules Léon Austaut فرانسوی: متخصص در پارناسیوس
• اتو واسیلیویچ برمر از روسیه: پروانه های سیبری و آمور
• جان هنری زالو انگلیسی: پروانه های چین
• شونن ماتسومورا ژاپنی: پروانه های ژاپن
• هانس شورشی اتریش: پروانه های قلمرو دیرین شمالگان
• ماریا زیبلا مریان از جمهوری هلند: پروانه ها و شب پره های سورینام
• Ruggero Verity ایتالیا: پروانه های دیرین شمالگان
• هانس فروهستورفر آلمانی: پروانه های جهان، به ویژه جاوا
• ادوارد مایریک از انگلستان: میکرولپیدوپتر
• هرمان استرکر از ایالات متحده آمریکا: پروانه های قاره آمریکا
• آنتونی والتا مالت: پروانه های مالت
• مارگارت فونتین انگلستان: اروپا، آفریقای جنوبی، هند، تبت، آمریکا، استرالیا و هند غربی.
• ادنا موشر از کانادا: طبقه بندی لپیدوپترا بر اساس ویژگی های شفیره ها