پروانه جامع همگانی گنو

پروانهٔ جامع همگانی گنو ( به انگلیسی: GNU GPL سرواژهٔ GNU General Public License ) یکی از پروانه های بسیار رایج نرم افزارهای آزاد است که ضمانت می کند کاربران حق مطالعه، ویرایش، اشتراک گذاری و انتشار نرم افزار را خواهند داشت. به ادعای وبگاه گنو مورد استفادهٔ بیش از نیمی از نرم افزارهای آزاد قرار گرفته است. [ ۵] عموماً این پروانه را به نام جی پی ال که صورت خلاصه شدهٔ عبارت جنرال پابلیک لایسنس است می خوانند.
از معروف ترین سیستم عامل ها و نرم افزارهای تحت مجوز گنو می توان سیستم عامل های گنو/لینوکس و بسته های نرم افزاری گنو اشاره کرد.
GPL توسط ریچارد استالمن در سال ۱۹۸۹ نوشته شده است، برای استفاده با برنامه هایی که به عنوان بخشی از پروژه گنو منتشر شده است. GPL اصلی مبتنی بر وحدت مجوزهای مشابه بود که برای نسخه های اولیه گنو ایمکس ( ۱۹۸۵ ) ، گنو دیباگر و کامپایلر GNU C استفاده می شد. این مجوزها حاوی مقررات مشابه GPL مدرن بودند، اما مخصوص هر برنامه، با وجود اینکه مجوز یکسانی دارند، آنها را ناسازگار جلوه دادند. هدف استالمن تولید یک مجوز است که می تواند برای هر پروژه ای مورد استفاده قرار گیرد، بنابراین امکان ایجاد کد برای بسیاری از پروژه ها فراهم می شود.
نسخه دوم مجوز، نسخه ۲، در سال ۱۹۹۱ منتشر شد. طی ۱۵ سال بعد، اعضای جنبش نرم افزار آزاد نگران مشکلات موجود در مجوز GPLv2 بودند که می تواند به شخصی اجازه دهد از نرم افزارهای دارای مجوز GPL به شکلی خلاف مجوز سوء استفاده کند. این مشکلات شامل tivoization ( درج نرم افزار دارای مجوز GPL در سخت افزار است که از اجرای نسخه های اصلاح شده نرم افزار آن خودداری می کند ) ، موارد سازگاری مشابه مواردی که از پروانه کلی عمومی Affero — و معاملات ثبت اختراع بین مایکروسافت و توزیع کنندگان آزاد و منبع آزاد استفاده می شود. نرم افزاری که برخی به عنوان تلاش برای استفاده از حق ثبت اختراع به عنوان سلاحی علیه جامعه نرم افزار آزاد استفاده می کردند.
نسخه ۳ برای تلاش برای رفع این نگرانی ها ساخته شد و در ۲۹ ژوئن ۲۰۰۷ رسماً منتشر شد.
نسخه ۱ پروانهٔ جامع همگانی گنو که در ۲۵ فوریه ۱۹۸۹منتشر شد، [ ۶] از دو راه اصلی که توزیع کنندگان نرم افزار در آن زمان برای جلوگیری از استفاده از برنامه های خود استفاده می کردند مقابله کرد. اولین مشکل این بود که توزیع کنندگان ممکن است فقط فایل های باینری را منتشر کنند - که قابل اجرا هستند، اما غیرقابل خواندن یا تغییر توسط کاربر. برای جلوگیری از این امر، GPLv1 بیان کرد که کپی و توزیع برنامه ها یا هر بخشی از برنامهٔ مورد نظر باید کد منبع قابل خواندن توسط انسان را نیز تحت مجوز یکسان در دسترس قرار دهد.