با برنامه ریزی سال جهانی ژئوفیزیک برای سال های ۱۹۵۷–۵۸، فعالیت ها روی زمین بر پرتاب نخستین ماهوارهٔ مصنوعی متمرکز شد. این مجاهدت علمی چندین کشور را به تحقیقاتی جهانی پیرامون پدیده های فیزیکی، بر روی زمین و در فضا، مشغول می کرد.
در سال ۱۹۵۲، تمامی بخش های ارتش ایالات متحده آمریکا، غالباً با همکاری سازمان های غیرنظامی، برنامهٔ پژوهشی خود با موضوع موشک های ژرفاسنج در عمق ۱۰۰ کیلومتر ( ۶۲ مایل ) کرانه های فضا ( مطابق با تعریف فدراسیون بین المللی هوانوردی ) [ ۱] را با استفاده از راکت آئروبی به پیش بردند. دانشگاه آیووا نخستین مجموعه از پروازهای راکون خود را پرتاب کرد که نشان دهندهٔ امکان پذیری پرتاب راکت ها با استفاده از بالون بود. در پایان آن سال، پرتاب راکت وایکینگ ۹ توسط تیم آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی تحت مدیریت میلتون روزن نمایندهٔ اوج طراحی راکت های عملیاتی معاصر است.
در این سال هیچ موشک بالستیکی به زرادخانه های ایالات متحده یا اتحاد جماهیر شوروی اضافه نشد. با این حال، کار بر روی توسعهٔ موشک های بزرگ، به ویژه رداستون ارتش آمریکا و آر - ۵ شوروی با سرعت ادامه یافت.
در اواخر بهار ۱۹۵۲، تیم آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی به رهبری میلتون روزن برای پرتاب نخستین راکت نسل دومی وایکینگ با نام وایکینگ ۸، از حوزه موشکی وایت سندز در نیومکزیکو آماده شد. طراحی وایکینگ جدید باز هم دارای عرضی معادل نصف مدل پیشین خود بود و به بالاترین نسبت سوخت به وزن در برابر تمامی راکت های ساخته شده تا آن زمان دست یافته بود. باله های دم راکت در وایکینگ ۸ دیگر مانند گذشته متحمل وزن راکت نبودند. این راکت بر روی پایهٔ بدنهٔ خود استوار بود. این موضوع، امکان ساخت باله های دم با وزن به مراتب کمتری را فراهم می کرد که یکی از چندین روش طراحی مجدد وایکینگ برای حمل مخزن سنگین تر، بدون رسیدن به وزنی بیشتر نسبت به طرح نخست وایکینگ بود.
در ۶ ژوئن ۱۹۵۲، وایکینگ ۸ در یک آزمایش شلیک استاتیک لنگرهای خود را شکست. پس از پرواز ۵۵ ثانیه ای راکت در هوا، به منظور فراهم کردن زمان کافی برای تخلیهٔ فوری منطقه و پیشگیری از هرگونه خطر برای کارکنان روی زمین، نت واگنر، سرپرست «گروه انفصال» دستور توقف پیش رانش موشک را صادر کرد. ۶۵ ثانیه بعد، این راکت در فاصلهٔ ۶٫۴ کیلومتر ( ۴ مایل ) یا ۸٫۰ کیلومتر ( ۵ مایل ) جنوب شرقی محل پرتاب سقوط کرد. [ ۲] : ۱۷۲ - ۱۸۱
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر سال ۱۹۵۲، تمامی بخش های ارتش ایالات متحده آمریکا، غالباً با همکاری سازمان های غیرنظامی، برنامهٔ پژوهشی خود با موضوع موشک های ژرفاسنج در عمق ۱۰۰ کیلومتر ( ۶۲ مایل ) کرانه های فضا ( مطابق با تعریف فدراسیون بین المللی هوانوردی ) [ ۱] را با استفاده از راکت آئروبی به پیش بردند. دانشگاه آیووا نخستین مجموعه از پروازهای راکون خود را پرتاب کرد که نشان دهندهٔ امکان پذیری پرتاب راکت ها با استفاده از بالون بود. در پایان آن سال، پرتاب راکت وایکینگ ۹ توسط تیم آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی تحت مدیریت میلتون روزن نمایندهٔ اوج طراحی راکت های عملیاتی معاصر است.
در این سال هیچ موشک بالستیکی به زرادخانه های ایالات متحده یا اتحاد جماهیر شوروی اضافه نشد. با این حال، کار بر روی توسعهٔ موشک های بزرگ، به ویژه رداستون ارتش آمریکا و آر - ۵ شوروی با سرعت ادامه یافت.
در اواخر بهار ۱۹۵۲، تیم آزمایشگاه تحقیقات نیروی دریایی به رهبری میلتون روزن برای پرتاب نخستین راکت نسل دومی وایکینگ با نام وایکینگ ۸، از حوزه موشکی وایت سندز در نیومکزیکو آماده شد. طراحی وایکینگ جدید باز هم دارای عرضی معادل نصف مدل پیشین خود بود و به بالاترین نسبت سوخت به وزن در برابر تمامی راکت های ساخته شده تا آن زمان دست یافته بود. باله های دم راکت در وایکینگ ۸ دیگر مانند گذشته متحمل وزن راکت نبودند. این راکت بر روی پایهٔ بدنهٔ خود استوار بود. این موضوع، امکان ساخت باله های دم با وزن به مراتب کمتری را فراهم می کرد که یکی از چندین روش طراحی مجدد وایکینگ برای حمل مخزن سنگین تر، بدون رسیدن به وزنی بیشتر نسبت به طرح نخست وایکینگ بود.
در ۶ ژوئن ۱۹۵۲، وایکینگ ۸ در یک آزمایش شلیک استاتیک لنگرهای خود را شکست. پس از پرواز ۵۵ ثانیه ای راکت در هوا، به منظور فراهم کردن زمان کافی برای تخلیهٔ فوری منطقه و پیشگیری از هرگونه خطر برای کارکنان روی زمین، نت واگنر، سرپرست «گروه انفصال» دستور توقف پیش رانش موشک را صادر کرد. ۶۵ ثانیه بعد، این راکت در فاصلهٔ ۶٫۴ کیلومتر ( ۴ مایل ) یا ۸٫۰ کیلومتر ( ۵ مایل ) جنوب شرقی محل پرتاب سقوط کرد. [ ۲] : ۱۷۲ - ۱۸۱
wiki: پرواز فضایی در ۱۹۵۲