پرواز شمارهٔ ۱۱۱ سوئیس ایر ( به انگلیسی: Swissair Flight 111 ) یک پرواز بین المللی برنامه ریزی شدهٔ مسافری بود که از فرودگاه بین المللی جان اف کندی در نیویورک، ایالات متحدهٔ آمریکا به فرودگاه بین المللی ژنو در ژنو، سوئیس پرواز می کرد. این پرواز با دلتا ایرلاینز قرارداد نماد مشترک داشت. در ۲ سپتامبر ۱۹۹۸ میلادی، هواپیمای مک دانل داگلاس ام دی - ۱۱ با شمارهٔ دم HB - IWF در اقیانوس اطلس در جنوب غربی فرودگاه بین المللی هلفکس استانفیلد در ورودی خلیج مارگارتس در نوا اسکوشیا سقوط کرد. محل سقوط ۸ کیلومتر از ساحل فاصله داشت. همهٔ ۲۲۹ مسافر و خدمهٔ این هواپیما کشته شدند که این حادثه، مرگبارترین حادثهٔ مک دانل داگلاس ام دی - ۱۱ در تاریخ هوانوردی است. همچنین همسر تاجر لیلا سودآور دیبا، محمود دیبا از ایران در این سانحه جان باخت.
... [مشاهده متن کامل]
برنامهٔ جستجو و نجات، عملیات بازیابی، و بررسی توسط دولت کانادا بیش از چهار سال طول کشید و ۵۷ میلیون دلار کانادا هزینه داشت. تحقیقات انجام شده توسط هیئت ایمنی حمل و نقل کانادا ( TSB ) به این نتیجه رسید که مواد قابل اشتعال به کار رفته در ساختار هواپیما باعث آتش سوزی شده و در پی آن، کنترل هواپیما از دست خدمه خارج شده و منجر به سقوط هواپیما شد. چندین توصیه گسترده ارائه شد که در استانداردهای جدید اداره هوانوردی فدرال گنجانده شده است.
پرواز شمارهٔ ۱۱۱ سوئیس ایر به دلیل محبوبیتش در بین مقامات سازمان ملل متحد که بین دو مرکز بزرگ سازمان سفر می کردند، به «شاتل سازمان ملل» معروف بود. در این پرواز مدیران تجاری، دانشمندان و محققان نیز حضور داشتند.
۱۳۲ آمریکایی ( شامل یک مهماندار دلتا ایرلاینز و یک مهماندار یونایتد ایرلاینز ) ، ۴۱ سوئیسی ( شامل ۱۳ خدمه ) ، ۳۰ فرانسوی، ۳ انگلیسی، ۳ کانادایی، ۳ ایتالیایی، ۲ یونانی، ۲ لبنانی، هر کدام یک نفر از افغانستان، چین، آلمان، هند، ایران، روسیه، عربستان سعودی، اسپانیا، سنت کیتس و نویس، مکزیک، سوئد، و یوگسلاوی و چهار مسافر دیگر در این پرواز حضور داشتند.
جاناتان مان، رئیس سابق برنامهٔ ایدز سازمان بهداشت جهانی و همسرش، ماری لو کلمنتس - مان، محقق ایدز، در این پرواز کشته شدند.
این هواپیما، یک مک دانل داگلاس ام دی - ۱۱ هفت ساله، با شمارهٔ سریال ۴۸۴۴۸ و شمارهٔ دوم HB - IWF، در سال ۱۹۹۱ تولید شد، و سوئیس ایر تنها اپراتور آن بود. این هواپیما به افتخار کانتون وو سوئیس به همین نام ملقب شده بود. کابین دارای ۲۴۱ صندلی بود. صندلی های کلاس درجهٔ یک و کلاس بیزینس به سیستم های سرگرمی در پرواز ( IFE ) از فناوری های پرواز تعاملی مجهز شده بودند. این هواپیما با سه موتور پرت اند ویتنی پی دابلیو۴۰۰۰ کار می کرد و تا قبل از سقوط، بیش از ۳۶٫۰۰۰ ساعت پرواز داشت.
... [مشاهده متن کامل]
برنامهٔ جستجو و نجات، عملیات بازیابی، و بررسی توسط دولت کانادا بیش از چهار سال طول کشید و ۵۷ میلیون دلار کانادا هزینه داشت. تحقیقات انجام شده توسط هیئت ایمنی حمل و نقل کانادا ( TSB ) به این نتیجه رسید که مواد قابل اشتعال به کار رفته در ساختار هواپیما باعث آتش سوزی شده و در پی آن، کنترل هواپیما از دست خدمه خارج شده و منجر به سقوط هواپیما شد. چندین توصیه گسترده ارائه شد که در استانداردهای جدید اداره هوانوردی فدرال گنجانده شده است.
پرواز شمارهٔ ۱۱۱ سوئیس ایر به دلیل محبوبیتش در بین مقامات سازمان ملل متحد که بین دو مرکز بزرگ سازمان سفر می کردند، به «شاتل سازمان ملل» معروف بود. در این پرواز مدیران تجاری، دانشمندان و محققان نیز حضور داشتند.
۱۳۲ آمریکایی ( شامل یک مهماندار دلتا ایرلاینز و یک مهماندار یونایتد ایرلاینز ) ، ۴۱ سوئیسی ( شامل ۱۳ خدمه ) ، ۳۰ فرانسوی، ۳ انگلیسی، ۳ کانادایی، ۳ ایتالیایی، ۲ یونانی، ۲ لبنانی، هر کدام یک نفر از افغانستان، چین، آلمان، هند، ایران، روسیه، عربستان سعودی، اسپانیا، سنت کیتس و نویس، مکزیک، سوئد، و یوگسلاوی و چهار مسافر دیگر در این پرواز حضور داشتند.
جاناتان مان، رئیس سابق برنامهٔ ایدز سازمان بهداشت جهانی و همسرش، ماری لو کلمنتس - مان، محقق ایدز، در این پرواز کشته شدند.
این هواپیما، یک مک دانل داگلاس ام دی - ۱۱ هفت ساله، با شمارهٔ سریال ۴۸۴۴۸ و شمارهٔ دوم HB - IWF، در سال ۱۹۹۱ تولید شد، و سوئیس ایر تنها اپراتور آن بود. این هواپیما به افتخار کانتون وو سوئیس به همین نام ملقب شده بود. کابین دارای ۲۴۱ صندلی بود. صندلی های کلاس درجهٔ یک و کلاس بیزینس به سیستم های سرگرمی در پرواز ( IFE ) از فناوری های پرواز تعاملی مجهز شده بودند. این هواپیما با سه موتور پرت اند ویتنی پی دابلیو۴۰۰۰ کار می کرد و تا قبل از سقوط، بیش از ۳۶٫۰۰۰ ساعت پرواز داشت.
