پرواره

لغت نامه دهخدا

پرواره. [ پ َرْ رَ / رِ ] ( ص ) پرورش یافته شده.بشبیون. فربه. مسمن. ( برهان ). || ( اِ ) فرواره. برواره. غرفه. ( نصاب الصبیان ) ( دهار ). مشربه. علّیة. || حیوان بپروار بسته :
چرخ مردم خوار اگر روزی دو مردم پرورد
نیست از شفقت مگر پرواره او لاغر است.
عطار.
|| رف. طاق. طاقچه. بالاخانه. خانه تابستانی. ( برهان ) :
ناگاه باز دنیا مردین را
در چه فکند از سر پرواره.
ناصرخسرو.
|| گنجینه. || تخته های خانه پوشیدن. ( برهان ). تخته هائی که سقف خانه بدان پوشند: وشیع، شاخ ریزه ها و فدره که بر سقف و بالای پرواره ها اندازند. ( منتهی الارب ). || عودسوز . ( برهان ). بویسوز. عطرسوز. مجمر. مجمره. || قاروره بیمار. ( برهان ). و رجوع به پروار شود.

فرهنگ فارسی

( اسم ) ۱- خان. تابستانی خان. بادگیردار. ۲- خانه ای که بر بالای خان. دیگری ساخته باشند و اطراف آن باز باشد بالا خانه پربار پرباره پربال پرباله فربال فرباله برواره . ۳- مجمر. عود. ۴- رف طاق طاقچه پرواره. ۵- گنجینه. ۶- تخته هایی که سقف خانه را بدان پوشند.

دانشنامه عمومی

پرواره ( به لاتین: Parvareh ) یک منطقهٔ مسکونی در افغانستان است که در ولایت بدخشان واقع شده است. [ ۱]
عکس پرواره
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلف

پیشنهاد کاربران

بپرس