ز بدها نبایدت پرهیز کرد
چو پیش آیدت روزگار نبرد.
فردوسی.
چهل روز با لشکر آویز بودگهی رزم و گه روی پرهیز بود.
فردوسی.
وزو هر که داندش پرهیز به گلوی ورا دشنه تیز به.
فردوسی.
چنین گفت کز دور چرخ بلندچو خواهد رسیدن کسی را گزند
بپرهیز چون بازدارد کسی
اگر سوی دانش گراید بسی.
فردوسی.
که پرهیز از آن کن که بد کرده ای که او را به بیهوده آزرده ای.
فردوسی.
از او گر نوشته بمن بر بدیست نگردد بپرهیز کان ایزدیست.
فردوسی.
نوشته نگردد بپرهیز بازنباید کشیدن سخنها دراز.
فردوسی.
بخواهد بدن بیگمان بودنی نکاهد بپرهیز افزودنی.
فردوسی.
زمانه چو آید به تنگی فرازهمانا نگردد به پرهیز باز.
فردوسی.
چو هنگامه رفتن آید فراززمانه نگردد بپرهیز باز.
فردوسی.
از بخیلی چنان کند پرهیزکه خردمند پارسا ز حرام.
فرخی.
نکوروئی نکوخوئی نکوطبعی نکوخواهی ترا پرهیز پیران داده یزدان در ببرناهی.
فرخی.
چو مرگ آمد و گاه رفتن ببودنه دانش نماید نه پرهیز سود.
اسدی.
چون کنند از نام من پرهیزآخر، چون خدای در مبارک ذکر خود گفته ست نام بولهب.
ناصرخسرو.
چو خشم آری مشو چون آتش تیزکز آتش بخردان را هست پرهیز.
ناصرخسرو.
از ایذاء مردمان پرهیز واجب دیدم. ( کلیله و دمنه ). و چون ایام رضاع به آخر رسید در مشقت تعلم و تأدب و محنت دارو و پرهیز... افتد. ( کلیله و دمنه ).بگفت طفل جستی راه پرهیز
بگفت انبیا از خواب برخیز.
( اسرارنامه ).
که گفت پیره زن از میوه میکند پرهیزدروغ گفت که دستش نمیرسد بدرخت.
سعدی.
- امثال :مَشک ِ خالی و پرهیز آب !.
|| تقوی. تُقی. اِتقاء. تقیّه. بازایستادن از حرام. پارسائی. عفت. وَرَع :
بمردی و پرهیز و فرهنگ و رای بیشتر بخوانید ...