پرندگان شیرجه زن

پرندگان شیرجه زن ( به انگلیسی: Diving bird ) ، پرندگانی هستند که برای گرفتن ماهی یا طعمه های دیگر در آب فرومی روند. این گونه پرندگان ممکن است از حالت پرواز وارد آب شوند، مانند پلیکان ها، گانت ها و نوک سرخ ها. یا ممکن است از سطح آب شیرجه بزنند، مانند اردک های شیرجه زن، باکلان ها و پنگوئن ها. نظریه این است که آن ها از پرندگانی که پیش تر برای شنا سازگار شده بودند تکامل یافته اند و به سازگاری هایی مانند پاهای پره دار یا پرده دار برای رانش مجهز شده بودند. [ ۱]
برخی از پرندگان شیرجه زن، به عنوان مثال باخترمرغان منقرض شده دورهٔ کرتاسه، خود را با پاهای خود به حرکت درآوردند. آن ها پرندگانی بزرگ، ساده و بدون پرواز با دندان هایی برای گرفتن طعمه های لغزنده بودند. امروزه باکلان ها ( خانواده Phalacrocoracidae ) ، غواص ها ( Gaviidae ) و کشیم ها ( Podicipedidae ) گروه های اصلی پرندگان غواص هستند که با پای پروانه ای ( Foot - propelled ) حرکت می کنند. [ ۲]
دیگر پرندگان شیرجه زن بال پروانه ای ( Wing - propelled ) هستند، به ویژه پنگوئن ها ( پنگوئن سانان ) ، زیرآبروک ها ( Cinclus ) و ماهی گیرک ها ( Alcidae ) . [ ۳]
گردن پرندگان از بالا شیرجه زن ( plunge - diving birds ) نیز منحصر به فرد است. پرندگان شیرجه زن می توانند از ارتفاع ۴۵ متری شیرجه بزنند و به سرعت تا ۲۴ متر بر ثانیه بدون آسیب می رسند. گردن آن ها در هنگام شیرجه زدن نقش مهمی ایفا می کند. عضله گردن آن ها در طول فرایند ضربه منقبض می شود و تاندون ها به عنوان یک نیروی تثبیت کننده در طول شیرجه به استخوان ها کشش وارد می کنند. [ ۴] این به آن ها اجازه می دهد تا بتوانند با خیال آسوده شیرجه بزنند، غواصی عمیق تری داشته باشند و در نتیجه حجم آب در دسترس پرندگان را افزایش دهند و در عین حال شکار را غافلگیر کنند. [ ۵] پرندگان شیرجه زن از بالا به دلیل سازوکار شیرجه زدن، از آن هایی که از روی سطح آب شیرجه می زنند، کمتر شیرجه می زنند. [ ۶]