پرلود و فوگ در دو ماژور (BWV 870). پرلود و فوگ در دو ماژور ( انگلیسی: Prelude and Fugue in C major, BWV 870 ) ، یک اثر موسیقی برای ساز شستی دار است که توسط یوهان سباستیان باخ نوشته شده است. این نخستین «پرلود و فوگ در دو ماژور ( BWV 870 ) »، از کتاب دومِِ کلاویه خوش آهنگ است، که شامل ۴۸ قطعۀ «پرلود و فوگ» در گام های «ماژور و مینور» می باشد.
این قسمت بر خلافِ «پرلود و فوگ در دو ماژور ( BWV 846 ) »، در کتاب اولِ کلاویه خوش آهنگ است، که اکثراً با آکورد شکسته شروع می کند، مقدمهٔ این پرلود دارای یک توالیِ مداوم از ایده های ملودیک است. سسیل گری[ ب] ( آهنگساز و منتقد اسکاتلندی، ۱۹۵۱ – ۱۸۹۵ ) می گوید: این پرلود «بسیار آزادتر است، و فرم و روش هوشمندانه ای دارد» و آن را با بداهه نوازی ارگ مقایسه می کند. جرولد لوینسون[ پ] ( استاد آمریکاییِ فلسفه و زیبایی شناسی ) گفته است: «این پرداختی بیشتر از قطعات سنتی دارد، این بخش بدون وقفه، سکوت و بی اعتنا به فرود، از ابتدا تا انتها گسترش می یابد». دونالد تووی[ ت] ( موسیقی دان انگلیسی که به خاطر تحلیل آثار بتهوون و باخ معروف است، ۱۹۴۰ – ۱۸۷۵ ) ، این مقدمه را «پر از معانی مضاعف و قابل دستیابی بر روی سازهای شستی دار، با نگه داشتن نت های ملودی می داند، به طوری که آنها به آکوردهای پایدار تبدیل می شوند ( میزان ۳ ) ، از طرف دیگر، به دست ها اجازه می دهد که دو قسمت را جداگانه و با ملودی های متفاوت اجرا کنند»:
حرکت بی وقفهٔ نت ها باعث پنهان شدنِ این واقعیت می شود که مقدمه به عنوان یک کل، با دقت ساخته شده است. تووی ادامه می دهد: «در وسطِ میزان ۵، طراحیِ بسط و گسترش شروع می شود»:
این بخش، از میزان ۱۴ تا ۱۹، با پیوندهای یکپارچه از طریق گام های نسبی حرکت می کند.
سپس حرکتِ قطعه با تکرار میزان های ۵ تا ۱۳، همراه با تغییرات جزیی و آلتره در یک چهارم درست ( فا ماژور ) بالاتر، از میزان ۲۰ تا ۲۸، ادامه پیدا می کند:
میزان های نهایی با حضور در دو ماژور، تنها نقطهٔ فرود در کلِ قطعه است:
فوگ در ۸۳ میزان ادامه دارد که برای سه صدا نوشته شده است و دارای یک تمِ چهار میزانی است و از بخش تنور آغاز می شود:
بعد از آن تم اصلی، سوژه در صدای آلتو و باس دنبال می شود. به گفتهٔ تووی، فوگ در حرکت به اوج، با یک کدا پایان می گیرد.
تووی از ما می خواهد که «به نت مورد علاقهٔ باخ در تونیک توجه کنیم» ( نت دو در باس ) ، که این امر به «قدرت و شادابیِ هشت میزان آخر» کمک کرده است.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین قسمت بر خلافِ «پرلود و فوگ در دو ماژور ( BWV 846 ) »، در کتاب اولِ کلاویه خوش آهنگ است، که اکثراً با آکورد شکسته شروع می کند، مقدمهٔ این پرلود دارای یک توالیِ مداوم از ایده های ملودیک است. سسیل گری[ ب] ( آهنگساز و منتقد اسکاتلندی، ۱۹۵۱ – ۱۸۹۵ ) می گوید: این پرلود «بسیار آزادتر است، و فرم و روش هوشمندانه ای دارد» و آن را با بداهه نوازی ارگ مقایسه می کند. جرولد لوینسون[ پ] ( استاد آمریکاییِ فلسفه و زیبایی شناسی ) گفته است: «این پرداختی بیشتر از قطعات سنتی دارد، این بخش بدون وقفه، سکوت و بی اعتنا به فرود، از ابتدا تا انتها گسترش می یابد». دونالد تووی[ ت] ( موسیقی دان انگلیسی که به خاطر تحلیل آثار بتهوون و باخ معروف است، ۱۹۴۰ – ۱۸۷۵ ) ، این مقدمه را «پر از معانی مضاعف و قابل دستیابی بر روی سازهای شستی دار، با نگه داشتن نت های ملودی می داند، به طوری که آنها به آکوردهای پایدار تبدیل می شوند ( میزان ۳ ) ، از طرف دیگر، به دست ها اجازه می دهد که دو قسمت را جداگانه و با ملودی های متفاوت اجرا کنند»:
حرکت بی وقفهٔ نت ها باعث پنهان شدنِ این واقعیت می شود که مقدمه به عنوان یک کل، با دقت ساخته شده است. تووی ادامه می دهد: «در وسطِ میزان ۵، طراحیِ بسط و گسترش شروع می شود»:
این بخش، از میزان ۱۴ تا ۱۹، با پیوندهای یکپارچه از طریق گام های نسبی حرکت می کند.
سپس حرکتِ قطعه با تکرار میزان های ۵ تا ۱۳، همراه با تغییرات جزیی و آلتره در یک چهارم درست ( فا ماژور ) بالاتر، از میزان ۲۰ تا ۲۸، ادامه پیدا می کند:
میزان های نهایی با حضور در دو ماژور، تنها نقطهٔ فرود در کلِ قطعه است:
فوگ در ۸۳ میزان ادامه دارد که برای سه صدا نوشته شده است و دارای یک تمِ چهار میزانی است و از بخش تنور آغاز می شود:
بعد از آن تم اصلی، سوژه در صدای آلتو و باس دنبال می شود. به گفتهٔ تووی، فوگ در حرکت به اوج، با یک کدا پایان می گیرد.
تووی از ما می خواهد که «به نت مورد علاقهٔ باخ در تونیک توجه کنیم» ( نت دو در باس ) ، که این امر به «قدرت و شادابیِ هشت میزان آخر» کمک کرده است.
