پرش زمین

در مهندسی الکترونیک، پرش زمین ( به انگلیسی: ground bounce ) یک پدیده مرتبط با کلیدزنی ترانزیستور است که در آن ولتاژ گیت می تواند کمتر از پتانسیل زمین محلی باشد و باعث عملکرد ناپایدار یک دروازه منطقی می شود.
پرش زمین معمولاً در وی ال اس آی با چگالی بالا مشاهده می شود که در آن اقدامات احتیاطی کافی برای تغذیه یک دروازه منطقی با اتصال امپدانس به اندازه کافی کم ( یا ظرفیت کافی بالا ) به زمین انجام نشده است. در این پدیده، هنگامی که بیس یک ترانزیستور ان پی ان روشن می شود، جریان کافی از مدار امیتر - کلکتور می گذرد که سیلیکون در نزدیکی به هم چسبیده اتصال امیتر به زمین تا حدی بالا و گاهی چندین ولت کشیده می شود و در نتیجه باعث افزایش زمین محلی، همان طور که در دروازه درک می شود، به مقدار قابل توجهی بالاتر از زمین واقعی است. نسبت به این زمین محلی، ولتاژ بیس می تواند منفی شود، بنابراین ترانزیستور را خاموش می کند. با از بین رفتن بار اضافی محلی، ترانزیستور دوباره روشن می شود و احتمالاً باعث تکرار پدیده می شود، گاهی تا نیم دوجین پرش.
پرش زمین یکی از دلایل اصلی گیت های متاپایدار یا «آویزان» در طراحی مدارهای دیجیتال نوین است. این به این دلیل اتفاق می افتد که پرش زمین ورودی یک فلیپ فلاپ را به طور مؤثر در سطح ولتاژی قرار می دهد که در زمان کِلاک نه یک و نه صفر است، یا باعث ایجاد اثرات نامطلوب در خود کلاک می شود. یک پدیده افت ولتاژ مشابه ممکن است در سمت کلکتور دیده شود، به نام شکم دادن ولتاژ تغذیه ( یا VCC sag ) ، جایی که VCC به طور غیرطبیعی پایین کشیده می شود. به طور کلی، پرش زمین یک مسئله اصلی در فناوری های محدوده نانومتری در VLSI است.
پرش زمین همچنین می تواند زمانی رُخ دهد که بُرد مدار مسیرهای زمین طراحی ضعیفی داشته باشد. زمین نامناسب یا VCC می تواند منجر به تغییرات موضعی در سطح زمین بین اجزای مختلف شود. این بیشتر در مدارهایی دیده می شود که مسیرهای زمین و VCC روی سطوح بُرد دارند.
پرش زمین ممکن است با قراردادن یک مقاومت ۱۰–۳۰ اهمی به صورت سری به هر یک از خروجی های کلیدزنی برای محدود کردن شار جریان در طول سوئیچ دروازه کاهش یابد. [ ۱]