پرداخت کاری با ساینده مغناطیسی ( به انگلیسی: Magnetic Abrasive Finishing ) یک روش پرداخت سطح است که از یک میدان مغناطیسی برای وارد کردن نیرو به ذرات ساینده جهت برخورد ذرات به سطح مورد نظر استفاده می کند.
فرایند پرداخت کاری با ساینده مغناطیسی از ایالات متحده در دهه ۱۹۳۰ سرچشمه گرفته است اما تحقیقات دانشگاهی بر روی این فرایند در کشورهای شوروی سابق، بلغارستان و آلمان در دهه ۱۹۶۰ شروع شد. محققان ژاپنی این کار را دنبال کردند و تحقیقاتی در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ برای کاربرد پرداخت نهایی انجام دادند. توسعه نیمه رساناها و صنایع هوافضا باعث افزایش تحقیقات برای رسیدن به دقت های بالاتر و ایجاد سطح با کیفیت بیشتر شد. در سال های اخیر علاوه بر پرداخت کاری با ساینده مغناطیسی، پلیسه گیری و پخ زنی با ساینده مغناطیسی نیز انجام شده است. [ ۱] [ ۲]
در فرایند MAF بخشی از دانه های ساینده مغناطیسی متشکل از مواد فرومغناطیس ( مانند ذرات آهن ) و بخشی دیگر به عنوان ابزارهای برشی ( مانند الماس ) استفاده می شوند. فشار مورد نیاز پرداخت کاری توسط یک میدان الکترومغناطیسی تأمین می شود. در این فرایند ذرات مغناطیسی در امتداد خطوط نیروی مغناطیسی بین قطب های N و S به طور مغناطیسی به یکدیگر متصل شده و برس های ساینده مغناطیسی انعطاف پذیر ( FMAB ) را تشکیل می دهند. هنگامی که یک قطعه کار استوانه ای با حرکت دورانی، ارتعاشی و محوری وارد یک چنین میدان مغناطیسی می شود، پرداخت کاری سطحی و لبه ای توسط برس ساینده انجام می گیرد. کیفیت و راندمان پرداخت کاری به مقدار زیادی تحت تأثیر محکم بودن برس ساینده مغناطیسی قرار دارد. اگر قطعه کار غیر مغناطیسی باشد، خطوط میدان مغناطیسی دور آن خواهد بود ( از میان ساینده های مغناطیسی ) و اگر قطعه کار از جنس مواد مغناطیسی باشد در آنصورت خطوط میدان از درون قطعه کار عبور می کنند. [ ۳]
در MAF از سه نوع منبع مغناطیسی استفاده می شود که عبارت اند از:
• منبع مغناطیسی با مغناطیس دائم
عموماً منبع میدان مغناطیسی یک آهنربا می باشد. آهنرباها دارای هزینه پایین، نصب راحت بر روی دستگاه ها، چگالی انرژی زیاد و دارای میدان مغناطیسی ثابت می باشند. از مغناطیس های دائمی برای بیشتر کاربردهای مهندسی استفاده می شود زیرا زبری سطح بسیار خوب ایجاد می نمایند.
• منبع مغناطیسی با جریان مستقیم
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلففرایند پرداخت کاری با ساینده مغناطیسی از ایالات متحده در دهه ۱۹۳۰ سرچشمه گرفته است اما تحقیقات دانشگاهی بر روی این فرایند در کشورهای شوروی سابق، بلغارستان و آلمان در دهه ۱۹۶۰ شروع شد. محققان ژاپنی این کار را دنبال کردند و تحقیقاتی در دهه های ۱۹۸۰ و ۱۹۹۰ برای کاربرد پرداخت نهایی انجام دادند. توسعه نیمه رساناها و صنایع هوافضا باعث افزایش تحقیقات برای رسیدن به دقت های بالاتر و ایجاد سطح با کیفیت بیشتر شد. در سال های اخیر علاوه بر پرداخت کاری با ساینده مغناطیسی، پلیسه گیری و پخ زنی با ساینده مغناطیسی نیز انجام شده است. [ ۱] [ ۲]
در فرایند MAF بخشی از دانه های ساینده مغناطیسی متشکل از مواد فرومغناطیس ( مانند ذرات آهن ) و بخشی دیگر به عنوان ابزارهای برشی ( مانند الماس ) استفاده می شوند. فشار مورد نیاز پرداخت کاری توسط یک میدان الکترومغناطیسی تأمین می شود. در این فرایند ذرات مغناطیسی در امتداد خطوط نیروی مغناطیسی بین قطب های N و S به طور مغناطیسی به یکدیگر متصل شده و برس های ساینده مغناطیسی انعطاف پذیر ( FMAB ) را تشکیل می دهند. هنگامی که یک قطعه کار استوانه ای با حرکت دورانی، ارتعاشی و محوری وارد یک چنین میدان مغناطیسی می شود، پرداخت کاری سطحی و لبه ای توسط برس ساینده انجام می گیرد. کیفیت و راندمان پرداخت کاری به مقدار زیادی تحت تأثیر محکم بودن برس ساینده مغناطیسی قرار دارد. اگر قطعه کار غیر مغناطیسی باشد، خطوط میدان مغناطیسی دور آن خواهد بود ( از میان ساینده های مغناطیسی ) و اگر قطعه کار از جنس مواد مغناطیسی باشد در آنصورت خطوط میدان از درون قطعه کار عبور می کنند. [ ۳]
در MAF از سه نوع منبع مغناطیسی استفاده می شود که عبارت اند از:
• منبع مغناطیسی با مغناطیس دائم
عموماً منبع میدان مغناطیسی یک آهنربا می باشد. آهنرباها دارای هزینه پایین، نصب راحت بر روی دستگاه ها، چگالی انرژی زیاد و دارای میدان مغناطیسی ثابت می باشند. از مغناطیس های دائمی برای بیشتر کاربردهای مهندسی استفاده می شود زیرا زبری سطح بسیار خوب ایجاد می نمایند.
• منبع مغناطیسی با جریان مستقیم
