پربیم

لغت نامه دهخدا

پربیم. [ پ ُ] ( ص مرکب ) سخت ترسان. بیمناک. هراسان :
سناندار نیزه بدو نیم گشت
زواره زالکوس پربیم گشت.

فردوسی.

چو هومان ز دور آن سپه را بدید
دلش گشت پربیم و دم درکشید.

فردوسی.

ز سر تا میانش بدو نیم گشت
دل دیو از آن زخم پربیم گشت.

فردوسی.

دلش گشت پربیم و سر پرشتاب
وزو دور شد خورد و آرام و خواب.

فردوسی.

جهان از بداندیش پربیم بود
دل نیکمردان بدو نیم بود.

فردوسی.

چو آگاهی آمدسوی اردوان
دلش گشت پربیم و تیره روان.

فردوسی.

( صفت ) سخت ترسان بیمناک هراسان

سخت بیمناک، پرهول وهراس، ترسان.

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید