پربو

لغت نامه دهخدا

پربو. [ پ ُ ] ( ص مرکب ) مُعطر. پرعطر. خوشبوی. و رجوع به پربوی شود.

فرهنگ عمید

پرعطر، خوش بو.

پیشنهاد کاربران

بپرس