پراکندگی ناکشسان ژرف

پراکندگی ناکشسان ژرف نام فرایندی است که برای جستجو درون هادرونها ( به ویژه باریون هایی مانند پروتون و نوترون ) با استفاده از الکترون، میون و نوترینو انجام می شود. این فرایند نخستین شواهد قانع کننده برای واقعی بودن کوارک ارائه داد که تا پیش از آن زمان بسیاری آن را یک پدیده ریاضی محض می دانستند. فرایند نسبتاً جدیدی به شمار می رود که نخستین بار در دهه های ۱۹۶۰ و ۱۹۷۰ آزمایش شد. در واقع گسترشی از پراکندگی راترفورد در انرژی های بسیار بالاتر ذرات پراکنده شده است و در نتیجه به وضوح بیشتری در مورد اجزای تشکیل دهنده هسته اتم می انجامد.
در توضیح واژه به واژه این اصطلاح، «پراکندگی» به معنی انحراف لپتون ها ( الکترون، میون و . . . ) است. اندازه گیری زاویه انحراف اطلاعاتی درباره ماهیت فرایند به دست می دهد. «ناکشسان» به این معنی است که هدف بخشی از انرژی جنبشی را جذب می کند. در حقیقت در انرژی های بسیار بالای لپتون ها، هدف خرد می شود و ذرات جدید بسیاری را منتشر می سازد. این ذرات هادرون هستند و برای ساده سازی، فرایند اینگونه تفسیر می شود که یکی از کوارک های تشکیل دهنده هدف از هادرون هدف به خارج پرتاب می شود و به دلیل پدیده حبس رنگ، کوارک ها در واقع مشاهده نمی شوند بلکه از طریق هادرونی سازی ذرات قابل مشاهده ای تولید می کنند.
• پراکندگی
• فیزیک تجربی ذرات
• علم در دهه ۱۹۶۰ ( میلادی )
• مقاله های بدون منبع از اکتبر ۲۰۱۸
• همه مقاله های بدون منبع