از آن کار مغزش پراندیشه گشت
بسوی شبستان خاتون گذشت
فردوسی.
دل شاه ایران پراندیشه شدروانش ز اندیشه چون بیشه شد.
فردوسی.
ز شاهی پراندیشه شد یزدگردز هر کشوری موبدان کرد گرد.
فردوسی.
پراندیشه شد مایه ور جان شاه از آن ایزدی کار و آن دستگاه.
فردوسی.
براهام از آن پس پراندیشه شدوز اندیشه جانش یکی بیشه شد.
فردوسی.
چو بشنید شاه این پراندیشه شدجهان پیش او چون یکی بیشه شد.
فردوسی.
ستاره شمر پیش دوشهریارپراندیشه و زیجها در کنار
همی بازجستند راز سپهر
بصلاّب تا برکه گردد بمهر.
فردوسی.
در و دشت یکسر همه بیشه بوددل شاه ایران پراندیشه بود.
فردوسی.
ز داننده چون شاه پاسخ نیافت پراندیشه دل سوی چاره شتافت.
فردوسی.
کس آنرا گزارش ندانست کردپراندیشه شان شد دل و روی زرد.
فردوسی.
پراندیشه بُد آن شب از کرم شاه چو بنشست خورشید بر جای ماه.
فردوسی.
پراندیشه شد جان شاپور شاه که فردا کنیزک چه سازد براه.
فردوسی.
جفاپیشه گشت آن دل نیکخوپراندیشه شد رزم کرد آرزو.
فردوسی.
پراندیشه از تخت برپای جست بپرسیدش از جای و ببسود دست.
فردوسی.
به لشکرگه خویش بنهاد روی پراندیشه جان و سرش کینه جوی.
فردوسی.
که ایشان ز راه دراز آمدندپراندیشه و رزم ساز آمدند.
فردوسی.
وز آن آبخور شد بجای نبردپراندیشه بودش دل و روی زرد.
فردوسی.
چو بشنید خاقان پراندیشه گشت ورا در دل اندیشه چون بیشه گشت.
فردوسی.
چواین نامه آرند نزدیک توپراندیشه کن رای باریک تو.
فردوسی.
چو سودابه روی سیاوش بدیدپراندیشه گشت و دلش بردمید.
فردوسی.
پراندیشه شد شهریار جهان [ کیخسرو ]بیشتر بخوانید ...