پرادو (Prado)
(یا: موزۀ سلطنتی نقاشی پرادو) مجموعۀ ملّی نقاشی در اسپانیا. بنای آن برای موزۀ تاریخ طبیعی طراحی شده بود؛ ساخت آن از ۱۷۸۵ آغاز شد. در ۱۸۱۸، در دوران سلطنت فردیناند هفتم، به نمایشگاه نقاشی مبّدل گردید. پرادو گنجینۀ آثار بزرگی است که پادشاهان اسپانیا، کارلوس پنجم، فیلیپ دوم، فیلیپ چهارم، و دودمان های دینی اسپانیا، در طول بیش از سه قرن فراهم آوردند. از بزرگ ترین مجموعه های نقاشی جهان است و بی گمان بزرگ ترین مجموعۀ آثار نقاشان اسپانیایی را دربر دارد؛ ازجمله ولاسکز (بیش از ۶۰ تابلو)، اِل گرکو، سورباران، ریبرا، موریلیو، و گویا. پیوند اسپانیا با هلند، از دلایل کثرت آثار مکتب فلاندری در موزه است. موزۀ پرادو، بزرگ ترین مجموعۀ آثار بوس، که نبوغ خیره کننده اش توجه فیلیپ دوم را برانگیخت؛ چند شاهکار از پیتر بروگل؛ و بیش از ۶۰ اثر از روبنس، را داراست. نیز نسخۀ نفیسی از ستایش مجوسان اثر مملینگ در این موزه است، و پایین آوردن پیکر مسیح از صلیب اثر وان در وایدن هم از دیگر موجودی های آن به شمار می رود. آثار بسیارِ تیسین، تینتورتّو، و ورونزه در پرادو از علاقۀ خاندان هاپسبورگ به هنر ونیزی حکایت دارند. همچنین نقاشی هایی از رافائل، رامبرانت، پوسن، کلود، آلبرشت دورِر، هولباین، و مور در این موزه نگهداری می شوند. در قرن های ۱۹ و ۲۰ از طریق وصایا و نیز با برنامۀ خود موزه، خلأهای مجموعه پر شده اند، اگرچه هیچ پردۀ نقاشیِ متعلق به سال های پس از ۱۸۵۰، اجازۀ ورود بدان را نداشته است.