پرا ناکون سی آیوتایا (شهر). آیوتایا پایتخت سابق تایلند، قبل از بانکوک.
شهر تاریخی آیوتایا که به مدت ۴۱۷ سال پایتخت تایلند به شمار می رفته، یکی از تاریخی ترین بناهای این کشور است که در زمان خود از بزرگ ترین شهرهای دنیا و مرکز تمدن آسیای جنوب شرقی بوده است.
پادشاهی آیوتایا که در سال ۱۳۵۰ ایجاد شده بود و در واقع دومین پایتخت سیام پس از سوخوتای Sukhotai به شمار می رفت، در قرن ۱۶ به اوج قدرت، ثروت و فرهنگ رسید و قلمرو آن فراتر از لائوس، کامبوج و برمه کنونی گسترش یافته و حتی با فرانسه زمان لویی چهاردهم رابطه داشت. آیوتایا در ۸۹ کیلومتری شمال شهر بانکوک قرار گرفته و معماری آن ترکیبی از هنر معماری کامبوج و هنر دوره سوخوتای است. این شهر که بسیاری در قرن ۱۷ آن را از زیباترین شهرهای جهان می دانستند، از سال ۱۹۹۱ در فهرست آثار جهانی یونسکو قرار گرفته است.
آیوتایا تا سال ۱۷۶۷ محل حکومت ۳۳ تن از پادشاهان تایلند از خاندان های مختلف بود تا اینکه در نیمه های قرن ۱۸برمه ای ها آن را فتح و تخریب کردند. از این شهر که زمانی بیش از ۴۰۰ معبد را در خود جای داده بود، امروزه تنها مجموعه ای از معابد و ردیف هایی از بوداهای نیمه ویران و قدیمی بر جای مانده است.
بازرگانانی که به سمت شرق آسیا و چین در حرکت بودند، تا مساعد شدن اب و هوا در این ناحیه می ماندند. پادشاهی سیام هم از ایجاد روابط تجاری با کشورهای حاشیه اقیانوس هند مثل هند، پاکستان و ایران سود زیادی می برد چرا که در ان زمان ژاپنی ها تجارت خود را با چینی ها و هلندی ها منحصر کرده بودند. در این ناحیه به دلیل رفت وآمد ایرانیها، اسلام هم رواج پیدا کرد و افراد معروفی مثل شیخ احمد قمی، آقا محمد استر آبادی و حاجی سلیم مازندرانی در دربار پادشاهی سیام رفت وآمد داشتند. همین روابط در سالیان سال باعث شد که نوادگان این افراد همانند بوناک و احمد چولا هنوز هم از خانواده های مهم تایلند به شمار بروند. یکی از مهم ترین افراد پر نفوذ ایرانی در دربار که حتی مشاور امور مذهبی در زمان پادشاه سونگ تام بود، شیخ احمد قمی، تاجر معروف ایرانی بود. بعدها با هجوم برمه ای ها، محله های ایرانی نشین در ایوتایا هم تخریب شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشهر تاریخی آیوتایا که به مدت ۴۱۷ سال پایتخت تایلند به شمار می رفته، یکی از تاریخی ترین بناهای این کشور است که در زمان خود از بزرگ ترین شهرهای دنیا و مرکز تمدن آسیای جنوب شرقی بوده است.
پادشاهی آیوتایا که در سال ۱۳۵۰ ایجاد شده بود و در واقع دومین پایتخت سیام پس از سوخوتای Sukhotai به شمار می رفت، در قرن ۱۶ به اوج قدرت، ثروت و فرهنگ رسید و قلمرو آن فراتر از لائوس، کامبوج و برمه کنونی گسترش یافته و حتی با فرانسه زمان لویی چهاردهم رابطه داشت. آیوتایا در ۸۹ کیلومتری شمال شهر بانکوک قرار گرفته و معماری آن ترکیبی از هنر معماری کامبوج و هنر دوره سوخوتای است. این شهر که بسیاری در قرن ۱۷ آن را از زیباترین شهرهای جهان می دانستند، از سال ۱۹۹۱ در فهرست آثار جهانی یونسکو قرار گرفته است.
آیوتایا تا سال ۱۷۶۷ محل حکومت ۳۳ تن از پادشاهان تایلند از خاندان های مختلف بود تا اینکه در نیمه های قرن ۱۸برمه ای ها آن را فتح و تخریب کردند. از این شهر که زمانی بیش از ۴۰۰ معبد را در خود جای داده بود، امروزه تنها مجموعه ای از معابد و ردیف هایی از بوداهای نیمه ویران و قدیمی بر جای مانده است.
بازرگانانی که به سمت شرق آسیا و چین در حرکت بودند، تا مساعد شدن اب و هوا در این ناحیه می ماندند. پادشاهی سیام هم از ایجاد روابط تجاری با کشورهای حاشیه اقیانوس هند مثل هند، پاکستان و ایران سود زیادی می برد چرا که در ان زمان ژاپنی ها تجارت خود را با چینی ها و هلندی ها منحصر کرده بودند. در این ناحیه به دلیل رفت وآمد ایرانیها، اسلام هم رواج پیدا کرد و افراد معروفی مثل شیخ احمد قمی، آقا محمد استر آبادی و حاجی سلیم مازندرانی در دربار پادشاهی سیام رفت وآمد داشتند. همین روابط در سالیان سال باعث شد که نوادگان این افراد همانند بوناک و احمد چولا هنوز هم از خانواده های مهم تایلند به شمار بروند. یکی از مهم ترین افراد پر نفوذ ایرانی در دربار که حتی مشاور امور مذهبی در زمان پادشاه سونگ تام بود، شیخ احمد قمی، تاجر معروف ایرانی بود. بعدها با هجوم برمه ای ها، محله های ایرانی نشین در ایوتایا هم تخریب شد.
