پذیرش بانکی

پذیرش بانکی، ( به انگلیسی: banker's acceptance ) پذیرش بانکی که دستور پرداخت مبلغ معینی به حامل آن، در تاریخ معینی است، از جمله قدیمی ترین و کوچکترین ( از نظر حجم و مبلغ ) ابزارهای بازار پول به شمار می رود. اگر چه این ابزار مالی از قرن دوازدهم مورد استفاده واقع شده است، اما تا سال های دهه ۱۹۶۰ که حجم تجارت بین الملل افزایش فوق العاده ای یافت، یک ابزار مهم در بازار پول به شمار نمی رفت. در هر حال این ابزار به منظور تأمین مالی کالاهایی که هنوز از فروشنده به خریدار منتقل نشده است، مورد استفاده قرار می گیرد. بدین ترتیب که این اوراق توسط یک مؤسسة تجاری و در وجه یک بانک تجاری خصوصی کشیده می شود و وقتی که بانک مزبور آن را مهر نماید، ( یعنی بپذیرد ) به عنوان یک پذیرش بانکی شناخته می شود.
به عنوان مثال، فرض کنید که شرکت "الف" در ایران می خواهد کالایی را از شرکت "ب" در ژاپن خریداری نماید. شرکت ژاپنی از آن جا که شناختی نسبت به شرکت ایرانی طرف قرارداد خود ندارد، لذا تمایلی به ارسال کالا، پیش از دریافت پول نخواهد داشت. از طرف دیگر، شرکت ایرانی نیز تمایلی به پرداخت پول، قبل از دریافت کالا را ندارد. در چنین شرایطی، این شرکت تجاری می تواند با انتشار اوراق پذیرش بانکی، موجبات تحقق معامله را فراهم سازد.
اگر چه پذیرش بانکی، در ابتدا به منظور تأمین مالی محموله کالای انتقال یافته در سطح بین الملل مورد استفاده قرار می گرفت، اما امروزه از این ابزار به منظور تأمین مالی محموله کالاهای داخلی، ذخیره سازی اقلام اصلی کالاهای داخلی و خارجی قابل عرضه در بازار و تهیه اعتبار به منظور مبادله دلار برای بانک های کشورهای معین نیز، مورد استفاده قرار می گیرد.
پذیرش بانکی منافع مستقیمی برای بانک ها نیز ایجاد می کند. به این ترتیب که بانک بدون استفاده از ظرفیت های خلق اعتباری اش، قادر به حمایت از نیازهای اعتباری مشتریان خود خواهد بود. پذیرش بانکی از بازار ثانویه بسیار مناسبی برخوردار است، که دلالان، بانک های مرکزی خارجی و بانک های داخلی، از مهمترین فعالان آن هستند.