پدیده میعان معکوس

میعان معکوس زمانی اتفاق می افتد که گاز در یک لوله فراتر از نقطه میعان فشرده شود و مایع دوباره تبخیر شود. این برعکس فرآیند میعان است: که به اصطلاح میعان معکوس می گویند.
اگر فشار دو گازی که در دما و حجم ثابت زیر شرایط بحرانی نگهداری می شوند به تدریج افزایش یابد، میعان و تشکیل مایع شروع می شود. وقتی به فشار معینی رسید، با افرایش بیشتر فشار، مقدار میعان به تدریج کاهش می یابد تا زمانی که مایع به گاز تبدیل شود. اگر ترکیب گازها بین نقاط بحرانی واقعی و شبه آنها قرار گیرد، میعانات تشکیل شده با افزایش مداوم فشار ناپدید می شوند. این ناپدید شدن مایع، میعان معکوس نامیده می شود.
از آنجایی که بیشتر گاز طبیعی موجود در مخازن نفتی یک محصول خالص نیست، وقتی گاز غیر مرتبط از یک میدان تحت شرایط فشار/دما فوق بحرانی استخراج می شود ( یعنی فشار در مخزن زیر نقطه شبنم کاهش می یابد ) ، مایعات حاصل از میعان به دلیل اثر پدیده میعان معکوس در ضمن کاهش فشار، ممکن است در طول همدما تشکیل شوند.
جوهانس پتروس کوئنن ( به انگلیسی: Johannes Petrus Kuenen ) پدیده میعان معکوس را کشف کرد و یافته های خود را در آوریل 1892 با عنوان "Metingen betreffende het oppervlak van Van der Waals voor mengsels van koolzuur en chloormethyl" ( اندازه گیری های سطح واندروالس برای مخلوط های کربنیک اسید و متیل کلرید ) منتشر کرد.
به موجب این پدیده هنگام استخراج گاز از مخازن زیر زمینی، از آن جا که در اعماق زمین فشار زیاد است با استخراج و کاهش فشار گاز تبدیل مایع شده و با نفوذ در خلل و خرج مخزن مانع از خروج و استخراج بیشتر گاز شده و همچنین در صورت استخراج نیز باید عملیات جداسازی گاز و مایع را انجام دهیم که این موضوع نیز موجب افزایش هزینه خواهد شد.