پدیدارشناسی روح

اگر در کار فکری، خیالی و تصوری عجله نمیکرد، شاید سیستم یا نظام کامل فلسفی اش ( البته از دیدگاه خود وی کامل و بی عیب و نقص ) از گزند وسوسه ها و دست برد های شیطان ( Teufel با تلفظ تَوفِل به زبان آلمانی ) مصون و محفوظ باقی میماند.
فلاسفه ی غرب از یونان باستان تاکنون نتوانسته اند بدانند که مفاهیم بنیادی فلسفه ی غرب از قبیل کاتگوری، فنومن، نئومن، نوومن، ایده آل، ماده آل در اصل و ریشه به زبان فارسی و دارای معانی دیگری بوده اند و نه یونانی.
هگل میتوانست مشروط بر اینکه بداند، بگوید و بنویسد که زنجیره علت و معلول بصورت یک خط نمی باشد طوریکه در طول آن به کمک فکر و خیال و تصور بسوی گذشته ها و آینده های دور دست، نتوان اولین و آخرین حلقه های آنرا پیدا کرد و آنها را بطور دقیق و با یقین و اطمینان ترسیم و تعیین نمود بلکه دایره وار است و کلیه ی حلقه های آن منجمله اولین و آخرین بر هم منطبق و یکی اند، واحد و یگانه. هر کدام از حلقه های این زنجیره بطور کامل هم معلول حلقه ی قبل و هم علت حلقه ی بعد از خود می باشند و در لحظه حال و در این جا ( jetzt und hier ) فقط یکی از حلقه های آن به ظهور و پیدایش رسیده و میرسد و خواهد رسید، یعنی این دنیا به شکل این آسمان و زمین و هرآنچه که بین آنهاست.
هگل مانند فلاسفه قبل از خود هیچگونه تصور روشنی از بینهایت حقیقی و واقعی ( و نه بینهایت کلمه ای، مفهومی و ایده ای مانند خدای کلمه ای ) و تقسیم جاودانه جاری و پایان ناپذیر آن به واحد های مطلقا مساوی و بیشمار در قالب گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی، مساوی، موازی و فراوان در کلیه ی جهات مکانی و بیمکانی بسوی بیکرانی و بیشماری و در طول زمان و بیزمانی بسوی آینده ی بی پایان، در چهارچوب طرح مطلق آفرینش و بر اساس قوانین جاودانه و آئین نامه های اجرایی ثابت و پایدار و تغییر ناپذیر آن، نداشته است. همچنین هگل مانند پیشینیان نتوانسته است بداند که پدیده های بیزمانی و بیمکانی به معنای عدم وجود زمان و مکان نبوده و نمی باشند بلکه نیمزوج های بنیادی همزاد و هم بازی و هم ارز زمان و مکان با کمیت های مساوی و ماهیت ها یا کیفیت های معکوس، هردو هم مطلق و هم نسبی. شاید آنگاه میتوانست بداند که خدای حقیقی و واقعی در محیط و محتوای هرکدام از جهان های متناهی و مساوی و موازی و بیشمار از لحاظ زمانی و مکانی و بیزمانی و بیمکانی دقیقن دارای 16 بُعد مجرد میباشد نه یک بعد بیشتر و نه یک بعد کمتر، 8 تا مطلق و ۸ تا نسبی.
حداقل برای فرد خودش شاید مفید می بود که به دنیاهای متناهی از لحاظ اندازه و نامتناهی از لحاظ تعداد از دیدگاه دموکریت ماقبل سقراط توجه می نمود.
وظیفه شناخت پدیده های واقعی دیگر به عهده فلسفه نمی باشد بلکه به عهده رشته های مختلف علمی به ویژه علوم طبیعی و تجربی و ریاضیات. وظیفه فلسفه ی حقیقی یا متافیزیک از زمان ارسطو به بعد کشف و شناخت امکانات کثیر یا فراوان و گوناگون نهفته در پشت پرده واقعیت و طبیعت بوده و می باشد.
یک مثال : یک فرد انسانی حدود ده سال آینده از مادر متولد میشود، حال سوال متافیزیکی در این مورد اینست که آن فرد در این لحظه ی جاودانه حال کجاست، از چه نوع موجودیت و زندگی برخوردار است؟. آیا آن فرد انسانی به هنگام بسته شدن نطفه در رحم مادر برای اولین بار در این دنیا آفریده میشود یا تولید میگردد و یا قبلا آفریده شده؟.