پدیدار شناسی

زنجیره علت و معلول بصورت یک خط نمی باشد طوریکه در طول آن بسوی گذشته ها و آینده ها نتوان اولین و آخرین حلقه های آنرا بطور حقیقی و دقیق تعیین نمود، بلکه دایره وار ست و کلیه حلقه های آن منجمله اولین و آخرین بر هم منطبق و یکی اند، واحد و یگانه. هرکدام از حلقه های این زنجیره بطور کامل هم معلول حلقه قبل و هم علت حلقه بعد از خود می باشند. کلیه حلقه ای پائینی و قبلی از آغاز سفر تاکنون دیگر وجود ندارند بلکه یکی پس از دیگری با جهش های کلی کوانتمی از طریق گردش وقوع مهبانگ های هفتگانه بر اثر نوسانات خودکار و متوالی انبساط و انقباض بهمدیگر تبدیل و به حلقه فعلی منجر گردیده اند، یعنی این عالم یا دنیا به شکل این آسمان و زمین و هرآنچه که بین آنهاست. و کلیه حلقه های بالائی و بعدی هم تا پایان سفر وجود ندارند بلکه هرکدام به ترتیب و نوبه خاص و ویژه خویش با پرش های کلی کوانتمی و به همان روش از حلقه فعلی آفریده خواهند شد تا یک دور کامل روی دایره و بازگشت به همان آفرینش اولیه ( سرمدی، مبدئی و معادی ، ازلی و ابدی ) در نهایت کمال ایده آل خوبی و زیبایی، اعتدال و نظم و هماهنگی با کمیت و کیفیت بهشت برین. مسیر حرکت لحظه جاودانه حال هم به همین سان دایره وار ست و هر بار پس از یک دَور کامل، حرکت خود را از نو آغاز میکند. این تصویر و روند در محتوای هرکدام از گیتی ها یا کیهان ها و یا جهان های متناهی، مساوی، موازی و بیشمار بطور مطلق یکسان و برابر می باشند. نتیجه کلی اینکه خدای حقیقی و واقعی ( یعنی خدا از دیدگاه علمی و نه خدایان گوناگون از دیدگاه اسطوره سازان، افسانه بافان، حماسه سرایان و نه خدای به اصطلاح واحد و یکتا و یگانه از دیدگاه آئین ها و ادیان، کلام ها و الهیات و حکمت ها و عرفان های فراوان و گوناگون دینی و نه خدا از دیدگاه فلسفه های مختلف و آزاد منجمله ایده آلیزم و ماتریالیزم و رشته های فرعی و گوناگون آنها ) هیچ چیز دیگری نمی باشد غیر از محیط و محتوای مجموعه بیشمار جهان های متناهی، موازی و بیشمار و در محتوای هرکدام از آنها دارای هفت سیما یا چهره و یا جمال و جلال کلی می باشد بصورت هفت سامان یا نظام کلی کوانتمی در قالب هفت عالم یا دنیا به شکل آسمان ها و زمین های هفتگانه و هرآنچه که بین آنهاست که هرکدام به یک سهم مساوی با هم و در طول هم و پشت سر همدیگر از حق به ظهور رسیدن و پیدایش و کثرت و تجربه و سپری نمودن زندگی های کلی و جزئیاتی دنیوی خاص و ویژه خویش برخوردار می باشند و آنهم در طول این سفر دایره وار دنیوی، مقطعی، نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان ( محتوای هرکدام از کیهان یا جهان ها ) بین دو بهشت برین متوالی یعنی بین مبدء و معاد حقیقی و واقعی ( یعنی مبدء و معاد از دیدگاه علمی و نه دینی ) هرکدام نه فقط یک یا صد و یا هزار و یکبار بلکه بلکه هرکدام دقیقا به تعداد یک هفتم کلیه حلقه های زنجیره دایره وار علت و معلول و آنهم از طریق گردش وقوع مهبانگ های هفتگانه بر اثر نوسانات خودکار و متوالی انبساط و انقباض در چهارچوب طرح مطلق آفرینش و بر اساس قوانین جاودانه و آئین نامه های اجرایی ثابت و پایدار و تغییر ناپذیر آن. کانت فلیسوف آلمانی و بنیانگذار فلسفه استعلایی ( ترانسندنتال ) در بررسی معنای واژه های کاتگوری، فنومن و نئومن با هدف تبدیل متافیزیک ارسطوئی به یک علم، به دو من و دو دنیا قائل شده یا به باور رسیده؛ یک من و یک دنیای پدیدار شده یا فنومنی و دیگری یک من و یک دنیای امکانی و پدیدار نشده یا نئومنی. نقص بنیادی فکری - خیالی کانت در این بررسی این بوده که نتوانسته بداند یا کشف کند که این سه واژه ( کاتگوری، فنومن و نئومن ) در اصل و ریشه به زبان فارسی و دارای معانی دیگری بوده اند و نه به زبان یوانی و معانی جاری تا عصر خود وی. و الا میتوانست به یک من و یک دنیای پدیدار شده از یکطرف و نُه من و شش دنیای امکانی و پدیدار نشده از طرف دیگر قائل شود و یا به باور حقیقی و علمی ( متافیزیک علمی ) دست یابد. فلاسفه ایده آلیزم آلمان از لایب نیتز گرفته تا وُلف و کانت و فیشته و شِلینگ و هگل، توجهات ژرفی به آسمان ها و زمین های هفتگانه از دیدگاه ادیان ابراهیمی ننموده اند چه رسد به پدیدار شناسان دیگری مثل هوسرل و هایدِگِر. از طرفی دیگر کلیه تفاسیر ارائه شده توسط اندیشمندان و متفکرین و خیالپردازان پیرو این سه دین از آسمان ها و زمین های هفتگانه و هرآنچه که بین آنهاست، جملگی و بدون استثناء خیالی اوهامی و تهی از حقیقت و بریده از واقعیت می باشند.
... [مشاهده متن کامل]

پدیدارشناسی یعنی شناخت و ظاهر شدن چیزی در آگاهی.

نام خانوادگی Hussrel از اجزای زیر ساخته شده و مثل هر نام دیگری دارای معنای خاص و ویژه خویش می باشد : Hu s sr el . حرف s نشانه جمع می باشد و آنهم نه جمع کلمه اول ( Hu ) بلکه کلمه آخر یعنی ( el ) . لذا تلفظ ریشه ای و معنای اصلی این نام خانوادگی به شکل زیر می باشد : هو سَرِ ایل ها . یعنی هو منشاء و مبداء و معاد و اول و آخر و ظاهر و باطن کلیه انواع موجودات زنده و غیر زنده می باشد. اگر Hus را مخفف عبارت : هو ست ، در نظر بگیریم ، آنگاه معنای این نام خانوادگی به شکل زیر خواهد بود : هو سر ایل است ، یعنی سر کاروان.
... [مشاهده متن کامل]

واژه های فِنومِن و نوومِن با حروف لاتین به شکل های Phenomen و Noumen و جمع آنها به شکل های Phenomenon و Noumenon با تلفظ های فِنومِنون و نوومِنون در اصل و ریشه یونانی نبوده بلکه فارسی و از سرزمین ایران بهمراه انسان به سرزمین یونان مهاجرت کرده ، بدون اینکه معنای اصلی و ریشه ای یعنی معنای فارسی آنها توسط حاملین این واژه ها به متفکرین و اندیشمندان یونانی فاش گردیده باشند. افلاطون و ارسطو بدرستی این دو کلمه فارسی را به ظاهر و باطن یا پدیدار شده و پیدا و پدیدار نشده و ناپیدا معنا و تفسیر نموده اند. اما نتوانسته اند که بطور روشن و واضح و آشکار بدانند که از دیدگاه خردمندان گم نام ایرانی و آفرینندگان اولیه این واژه ها ، چه چیزی پدیدار گشته و پیداست و چه چیزی پدیدار نگشته و ناپیداست. این دو واژه باستانی در زمینه های خود شناسی و انسان شناسی آفریده شده اند و نه در زمینه های هستی یا وجود شناسی بطور کلی. ضمنن این دو واژه به شکل فِنومِن و نوومِن بصورت جمع بوده اند و شکل های مفرد آنها بصورت فَنومَن و نوومَن بوده است. پسوند من در این دو واژه چیز دیگری نمی باشد غیر از ضمیر اول شخص مفرد در زبان فارسی یعنی مَن و مِن جمع من یعنی من ها یا ما. لذا فَنومن از دیدگاه خردمندان ایرانی به معنای من فنی ؛ هنری ؛ تجربه ای ؛ ظاهری ؛ پدیده ای یا پیدا و پدیدار گشته و به ظهور و پیدایش رسیده و متعلق به بخش زمانی و مکانی واقعیت عینی. واژه دوم یعنی نوو مَن به معنای نُه تا منِ ناپیدا ؛ پدیده نیامده و پدیدار نگشته ؛ باطنی ؛ به ظهور و پیدایش نرسیده و غیر تجربی و متعلق به بخش بی زمانی و بیمکانی واقعیت عینی یعنی بخش استعلایی یا متایی و یا بالقوه. این دو واژه باستانی در ارتباط تنگاتنگ و مستقیم با واژه باستانی - اوستایی یعنی خویدوده قرار دارند. زرتشت و یاران یا شاگردان مستقیم و هم عصر وی نتوانسته اند به تلفظ ریشه ای و معنای اصلی این کلمه فرا باستانی ( مندرج در هو ستای قدیمی ) پی ببرند، لذا آنرا دست نخورده به نسل های بعدی منقل نموده اند. از دیدگاه خردمندان گم نام و آفرینندگان اولیه این واژه یعنی همان آفرینندگان واژه های فنومن و نوومن، این کلمه باز هم در زمینه های خود شناسی و انسان شناسی آفریده شده و خطاب به تک تک افراد انسانی به معنای زیر بوده است : خود تو ده تائی.
... [مشاهده متن کامل]

ادموند هوسِّرل ( ال راز هو ) در معرفی روش پدیدار شناسی خود در جهت توصیف و شرح پدیده ها، انسان را بطور ضمنی یا غیر مستقیم دعوت نموده است که اسطوره ها و حماسه ها و باورهای دینی و محتوای نظام های فلسفی و دیوان های عرفانی پیشین و باستانی را کنار بگذارد و به خود اشیاء یا چیزها باز گردد. گویا این حقیقت را که قبل از وی توسط هگل در پدیدار شناسی روح بیان گشته نادیده گرفته باشد یعنی بازگشت مجدد پدیده ها به ایده ها. افلاطون پس از تقسیم هستی یا وجود بیکران به عالم نیمه متناهی ایده ها و عالم متناهی محسوسات با این مشکل و مسئله روبرو شد که رابطه این دو عالم با همدیگر چگونه بر قرار است و یا این رابطه متقابل به چه نحوی جاری می گردد . ارسطو شاگرد برجسته افلاطون برای حل این مسئله و رفع این مشکل عظیم به این باور رسید که عالم ایده ها بطور مستقل و جدا از عالم محسوسات یا طبیعت و در ورای آن بصورت ماوراء طبیعت، دیگر وجود ندارد بلکه به طبیعت نزول یا تحول یافته است، اما طبیعت یا جهان فیزیکی پس از پشت سر گذاشتن تغییر و تحولات تکاملی فراوان یا بیشمار دو باره به همان حالت کمال ایده آل اولیه ( یا ملکوتی ) باز خواهد گشت. لذا جهان بینی متافیزیکی ارسطویی بر پایه حرکت چرخشی یا دوار هستی یا وجود به شکل 《ماقبل طبیعت ؛ طبیعت ؛ مابعد طبیعت 》 استوار است و جهان بینی افلاطونی بر پایه جدایی عالم ایده ها و عالم محسوسات بصورت 《 طبیعت و ماوراء طبیعت 》 و رفت و آمد روان بین این دو عالم. امروز می دانیم که افلاطون و ارسطو هردو ، جهان بینی هستی شناسانه دموکریت را نه تنها نپذیرفته بلکه آنرا بطور کامل رد نموده اند. دموکریت ایده خودرا در مورد دنیا به شکل زیر بیان داشته است : این دنیا از لحاظ اندازه متناهی و از لحاظ تعداد نامتناهی می باشد. این جهان بینی باستانی از دیدگاه امروز معادل و مترادف و هم معناست با وجود داشتن حقیقی و واقعی جهان های موازی و مساوی و بیشمار. چرخش یا گردش ارسطویی بصورت 《 ایده - پدیده - ایده 》 در یک جهان بیکران نمی تواند بطور کامل به وقوع به پیوندد و پدیده نزول یا تحول کلی هیچگاه به سرانجام نخواهد رسید چه رسد به آغاز پدیده صعود. چرا ؟ زیرا هستی یا وجود بیکران در یک جهان بی کران برای چنین تحولی به بینهایت زمان نیازمند خواهد بود. اما در چهارچوب ثابت و پایدار و تغییر ناپذیر و محدود و متناهی و مسدود و نفوذ ناپذیر یک جهان ( و جهان های بیشمار ) که هرکدام در بر دارنده تعدادی کاملا محدود و معین و فراوان از ایده ها باشند، چنین تحولی یا چنین نزول و صعودی در یک مقطع زمانی کاملا معین و از پیش تعین شده و قابل محاسبه و بیان به زبان ریاضی ( یعنی طول عمر کلی کیهان که برابر است با فاصله زمانی بین وقوع دو مه بانگ متوالی ) بطور کامل مقدور و امکان پذیر می باشد. نتیجه اینکه جهان بینی هستی شناسانه افلاطون فقط در چهارچوب جهان بینی متافیزیکی ارسطو و بینش ارسطو فقط در چهارچوب نگرش هستی شناسانه دموکریت ، می توانند حقیت داشته باشند. فلاسفه باستان به نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض محتوای کیهان، علم و آگاهی نداشته اند که بتوانند چگونگی و نحوه چرخش یا گردش و یا نزول و صعود ایده ها به پدیده ها و بازگشت مجدد پدیده ها در پایان راه طولانی مدت تکاملی خود به ایده ها را بطور حقیقی و منطبق بر واقعیت شرح دهند و تبیین نمایند. این کار به عهده اندیشمندان عصر جدید و آینده در منطق و فلسفه می باشد که تئوری علمی مه بانگ حداقل به گوش سر آنان رسیده است. در همین رابطه در قاره آسیا و در سرزمین های باستانی هند و ایران دو کشف سُترگ یا عظیم دیگر صورت گرفته است که زنده نمودن یا رنسانس و یا به روز رسانی آنها در جهت شرح و توضیح منشاء و پیدایش و غایت جهان در کنار باور های دینی و جدل های کلامی و نظام های منطقی و معقولی فلسفی و دیوان های کشف و شهودی عرفانی به زبان و روش علمی ضرورت کامل دارد. این دو کشف بزرگ بطور خلاصه به شرح زیر می باشند:
... [مشاهده متن کامل]

به معنای آنچه دیده می شود، پدیدار یا پدیده به معنای فلسفه ی ساختار تجربه یا آگاهی است

اصطلاح هرمونتیک، پدیدارشناسی - یا نمودشناسی - را معادل تعبیر فنومنولوژی «Phenomenology» نهاده اند. پدیدار شناسی یا فنومنولوژی، مکتب و روشی است که توسط ادموند هوسرل پایه گذاری شده است دو نظریه پرداز اصلی
... [مشاهده متن کامل]