پخش ویدیوی دیجیتالی - زمینی ( به انگلیسی: ( DVB - T ) یا ( Digital Video Broadcasting — Terrestrial ) ) پخش ویدیوی دیجیتالی استاندارد کنسرسیوم اروپایی برای پخش تلویزیون دیجیتالی بروش زمینی است که اولین بار در سال ۱۹۹۷ در بریتانیا مورد استفاده قرار گرفت. [ ۱] این سیستم صدا، تصویر و سایر داده های دیجیتالی فشرده شد به روش MPEG را با استفاده از مدولاسیون تقسیم فرکانس عمود برهم انتقال می دهد.
پخش ویدیوی دیجیتالی - زمینی یک استاندارد اروپایی برای پخش تلویزیون دیجیتال می باشد. این سیستم برای اولین بار در سال ۱۹۹۷ در بریتانیا مورد بهره برداری قرار گرفت. در این سیستم ابتدا صوت و تصویر دیجیتایز شده و سپس مورد فشرده سازی قرار می گیرند تا از حجم داده ها کاسته شود. سپس اطلاعات حاصله از صدا و تصویر به صورت بسته هایی در لابلای یکدیگر قرار گرفته و جریان داده ارسالی را تشکیل می دهند. برای حفاظت از این جریان داده در مقابل خطاهای احتمالی در کانال انتقال مقداری اطلاعات تصحیح خطا بدان افزوده شده و بروش مدولاسیون چند حاملی COFDM ارسال می شوند.
این سیستم که توسط مؤسسه ETSI استاندارد شده است امروزه در بسیاری از کشورها از جمله ایران به عنوان سیستم پخش تلویزیونی انتخاب شده است.
از مزایای بسیار استاندارد DVB - T نسبت به سیستم پخش تلویزیونی زمینی آنالوگ می توان به قابلیت دریافت تصاویر تلویزیونی در هنگام تحرک گیرنده ( مجهز به Doppler Corrector ) اشاره نمود. همچنین در تلویزیون آنالوگ برای پخش یک برنامه تلویزیونی SD نیاز به پهنای باند فرکانسی معادل 8MHz می باشد. جالب توجه است که در صورت استفاده از کدینگ H. 264 برای فشرده سازی تصاویر می توان تا ۸ برنامه تلویزیونی SD را در همان پهنای باند 8MHz ارسال نمود؛ لذا می توان تعداد حداکثر برنامه های تلویزیونی قابل ارسال در باندهای UHF و VHF را به میزان قابل توجهی افزایش داد. به منظور دریافت تصاویر ارسال شده به روش دیجیتال توسط تلویزیون های آنالوگ مرسوم از دستگاهی به نام جعبه تطبیق ( Set Top Box ) استفاده می شود. استاندارد متعاقب DVB - T که انعطاف بیشتری جهت پخش تصاویر با وضوح بالا HD را فراهم می آورد تحت عنوان DVB - T2 شناخته می شود.
کشورها و منطقه های استفاده کنند از[ ۲] DVB - T
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپخش ویدیوی دیجیتالی - زمینی یک استاندارد اروپایی برای پخش تلویزیون دیجیتال می باشد. این سیستم برای اولین بار در سال ۱۹۹۷ در بریتانیا مورد بهره برداری قرار گرفت. در این سیستم ابتدا صوت و تصویر دیجیتایز شده و سپس مورد فشرده سازی قرار می گیرند تا از حجم داده ها کاسته شود. سپس اطلاعات حاصله از صدا و تصویر به صورت بسته هایی در لابلای یکدیگر قرار گرفته و جریان داده ارسالی را تشکیل می دهند. برای حفاظت از این جریان داده در مقابل خطاهای احتمالی در کانال انتقال مقداری اطلاعات تصحیح خطا بدان افزوده شده و بروش مدولاسیون چند حاملی COFDM ارسال می شوند.
این سیستم که توسط مؤسسه ETSI استاندارد شده است امروزه در بسیاری از کشورها از جمله ایران به عنوان سیستم پخش تلویزیونی انتخاب شده است.
از مزایای بسیار استاندارد DVB - T نسبت به سیستم پخش تلویزیونی زمینی آنالوگ می توان به قابلیت دریافت تصاویر تلویزیونی در هنگام تحرک گیرنده ( مجهز به Doppler Corrector ) اشاره نمود. همچنین در تلویزیون آنالوگ برای پخش یک برنامه تلویزیونی SD نیاز به پهنای باند فرکانسی معادل 8MHz می باشد. جالب توجه است که در صورت استفاده از کدینگ H. 264 برای فشرده سازی تصاویر می توان تا ۸ برنامه تلویزیونی SD را در همان پهنای باند 8MHz ارسال نمود؛ لذا می توان تعداد حداکثر برنامه های تلویزیونی قابل ارسال در باندهای UHF و VHF را به میزان قابل توجهی افزایش داد. به منظور دریافت تصاویر ارسال شده به روش دیجیتال توسط تلویزیون های آنالوگ مرسوم از دستگاهی به نام جعبه تطبیق ( Set Top Box ) استفاده می شود. استاندارد متعاقب DVB - T که انعطاف بیشتری جهت پخش تصاویر با وضوح بالا HD را فراهم می آورد تحت عنوان DVB - T2 شناخته می شود.
کشورها و منطقه های استفاده کنند از[ ۲] DVB - T
