پخش تلویزیونی فرمول یک

پس از بازی های المپیک و جام جهانی فوتبال، مسابقات فرمول یک، بزرگ ترین جاذبه تلویزیونی به شمار می آید. مسابقات گرند پریکس کانادا در سال ۲۰۰۵، با بیش از ۵۳۰ میلیون بیننده، پس از فینال مسابقات قهرمانی یوفا، در آن سال بیشترین مخاطبان تلویزیونی را در سطح جهانی به سمت خود جلب کرد. [ ۱] در همه نقاط جهان، مسابقات فرمول ۱ را می توان از شبکه های آر تی ال که قدیمی ترین پخش کننده مسابقات فرمول۱ است، آی تی وی در بریتانیا، شبکه اسپید ( و نیز تعدادی مسابقه که از سی بی اس پخش می شوند مشاهده کرد. علاوه بر آن سن ماریو، آلمان ( گرند پریکس اروپا ) ، اسپانیا و موناکو در آمریکا و بسیاری دیگر از ایستگاه های تلویزیونی که پخش زنده دارند پخش می شوند. در استرالیا، این ورزش از شبکه ۱۰ پخش می شود. از دیگر کانال هایی که تازه به این جمع پیوسته اند می توان به الجزیره در خاور میانه اشاره کرد؛ منطقه ای که بازار آن روبه توسعه است.
در سال های آغازین قرن بیست ویکم، اداره فرمول یک برنی اکلستون، با هدف خلق هویتی شرکتی برای این ورزش، برای آن مارک تجاری، آرم رسمی و یک وبسایت ایجاد کرد. اکلستون سی سال پس از اولین پخش مسابقات گرند پریکس به صورت رنگی، با همکاری خدمات تلویزیون دیجیتالی آلمان«  DF۱»، درگرند پریکس ۱۹۹۶ آلمان یک طرح تلویزیونی دیجیتال را به آزمایش گذاشت ( که به آن برنی ویژن گفته می شود ) . این سرویس جدید چندین امکان هم زمان ( همچون سوپر سیگنال، قابلیت استفاده در وسیله نقلیه، میدان بالا، میدان عقب، برگزیده موارد مهم، منطقه خارج از مسیر، زمانبندی ) را به طور هم زمان به بیننده ارائه می کند که این امکانات با بهره گیری از دوربین ها، امکانات فنی و کادری که در پوشش برنامه های معمولی از آن ها بهره گرفته نمی شود ارائه می شوند. در گذر سال ها این طرح در بسیاری از کشورها اجرا شد اما پس از فصل مسابقات سال ۲۰۰۲ به دلیل مشکلات مالی متوقف گشت. آنچه که ایستگاه های تلویزیونی به نام «تغذیه جهانی» دریافت می کنند یا توسط اف او ام ( مدیریت فرمول یک ) یا فرستده میزبان تهیه شده است. این تغذیه توسط یکی از ایستگاه های داخلی کشورها صورت می گیرد؛ همچون آی تی وی برای مسابقات گرند پریکس بریتانیا. تنها ایستگاهی که اندکی متفاوت بوده شبکه آلمانی «پریمیر» است که کلیه برنامه های آن زنده و متقابل بوده و حاوی برخی ویژگی ها از جمله شبکه وسایط نقلیه بوده است. تا اواخر سال ۲۰۰۲، این سرویس در نقاط مختلف اروپا به طور گسترده در دسترس بود، که در آن زمان عقیده بر این بود که هزینه کل یک تغذیه متفاوت برای خدمات متقابل دیجیتال بسیار زیاد است. به دلیل به نتیجه نرسیدن کانال فرمول ۱ دیجیتال+ که از طریق اسکای دیجیتال در بریتانیا راه اندازی شده بود، این بخش بسیار چشمگیر بود. در حالیکه بینندگان می توانستند به صورت رایگان مسابقات را از شبکه آی تی وی ۱تماشا کنند، هزینه مذکور برای آن ها خیلی گران بود.