پتروس راموس

پتروس راموس ( فرانسوی: Pierre de La Ramée   ; انگلیسی به نام Peter Ramus /ˈreɪməs/   ; ۱۵۱۵ – ۲۶ اوت ۱۵۷۲ ) یک انسان گرا، منطق دان و اصلاح گر آموزشی فرانسوی بود. او که یک نوکیش پروتستان بود، قربانی قتل عام روز سنت بارتولومئو شد.
او در روستای کاتس، پیکاردی به دنیا آمد. پدرش کشاورز بود. در سن دوازده سالگی ( در حدود ۱۵۲۷ ) در کالج ناوار پذیرفته شد و به عنوان خدمتکار مشغول به کار شد. در آن زمان واکنشی علیه مکتب گرایی در یک دوره ی انتقالی برای ارسطوگرایی در جریان بود. به مناسبت دریافت مدرک کارشناسی ارشد خود در سال ۱۵۳۶، راموس ظاهراً پایان نامه خود را با عنوان Quaecumque ab Aristotele dicta essent, commentitia esse ( همه آنچه ارسطو گفته است نادرست است ) گرفته است، که والتر جی. اونگ به شرح زیر بیان می کند:
همه چیزهایی که ارسطو گفته است متناقض هستند، زیرا به طرز ضعیفی نظام مند هستند و تنها با استفاده از ابزارهای دلخواه می توان آنها را به ذهن متبادر کرد. گفتاری دربارهٔ هنر عقل.
به گفته اونگ[ ۲] این نوع تز جذاب در واقع در آن زمان معمول بود. با این حال، آونگ این سؤال را مطرح می کند که آیا راموس واقعاً این تز را ارائه کرده است یا خیر. [ ۳]
راموس، به عنوان فارغ التحصیل از دانشگاه، دوره های سخنرانی را آغاز کرد. در این دوره او درگیر جنجال های جداگانه متعددی بود. یکی از رقیبان در سال ۱۵۴۳، ژوئاکیم پریون  [ fr] بود. [ ۴] او توسط ژاک شارپنتیه، استاد پزشکی، متهم به تضعیف پایه های فلسفه و دین شد. آرنو دوسا، شاگرد و دوست راموس، از او در برابر شارپنتیه دفاع کرد. [ ۵] راموس مجبور به مناظره با گوئانوس ( آنتونیو دو گوویا ) به مدت دو روز شد. [ ۶] موضوع به پارلمان پاریس و در نهایت به فرانسیس اول مطرح شد. که توسط او به یک کمیسیون پنج نفره ارجاع شد که راموس را به دلیل «عملکرد عجولانه، متکبرانه و گستاخانه» مجرم تشخیص دادند و سخنرانی های او را ممنوع کردند ( ۱۵۴۴ ) .
او از پاریس عقب نشینی کرد، اما به زودی پس از بازگشت، فرمان علیه او توسط هانری دوم لغو شد، که در سال ۱۵۴۷ از طریق نفوذ چارلز، کاردینال لورن، به سلطنت رسید. او در کالج دو ناوار مقامی به دست آورد. [ ۷] [ ۸]
در سال ۱۵۵۱ هنری دوم او را به عنوان استاد دانشگاه در کالج دو فرانس منصوب کرد، اما به درخواست او عنوان منحصر به فرد و در آن زمان بحث برانگیز پروفسور فلسفه و فصاحت را به او دادند. او برای مدت قابل توجهی در برابر حضار ۲۰۰۰ نفری سخنرانی کرد. پیر گالاند  [ fr] ، استاد دیگری در آنجا، سخنرانی پیتر رامی علیه آکادمی جدید ( ۱۵۵۱ ) را منتشر کرد و او را به دلیل نگرشش نسبت به ارسطو یک «شاه کش» خواند. اتهام جدی تر این بود که او یک آکادمیک تازه کار و به عبارت دیگر یک شکاک بود. اودوماروس تالیوس ( اومر تالون ۱۵۸۱–۱۵۱۰ ) ، یکی از متحدان نزدیک راموس، در واقع اثری را در سال ۱۵۴۸ منتشر کرده بود که برگرفته از توصیف سیسرون از شکاکیت آکادمیک، مکتب آرسه سیلائوس و کارنیادس بود. [ ۹] [ ۱۰]