پتاییدن

در پارسی میانه فعل پَتاییدن/پَتودن بمعنای 'دوام اوردن، بازماندن، برجا ماندن، پایدار بودن' بکار می رفته. شایان گفتن است که ما اکنون همه ی معانی این فعل را از انِ فعل 'پاییدن' می دانیم. به عبارتی دیگر، فعل 'پاییدن' همه ی معانی فعل 'پتاییدن' را دربرگرفت و ان را به دسته فراموشی سپرد. اگر ژرف بنگرید درمی یابید که 'پَتاییدن' همانندی دیسه ای با 'پاییدن' دارد، و همین همانندی باعث شد که یکی از انها معانی دیگری را فراگیرد. همانگونه که یاد کردم، فعل پاییدن در پارسی میانه معنای 'دوام اوردن، بازماندن، و پایدار بودن' نمی داده، بلکه بمعنای 'دفاع کردن، محافظت کردن، ملاحظه کردن، و صبر کردن و ایستادن' بکار می رفته؛ اما از ان رو که این فعل همه ی معانی فعل پَتاییدن را دربرگرفه ما امروزه ان را هم بمعنای 'دوام اوردن، پایدار بودن، بازماندن' و هم بمعنای 'دفاع کردن، محافظت کردن، ملاحظه کردن، و صبر کردن و ایستادن' بکار می بریم
... [مشاهده متن کامل]