پایداری پلاسما موضوعی مهم در مطالعات فیزیک پلاسما است. هنگامی که سیستمی حاوی پلاسما در حالت تعادل قرار دارد، این امکان وجود دارد که قسمت هایی از پلاسما، تحت تأثیر نیروهای آشفته ساز کوچکی که بر آن عمل می کند قرار بگیرد. پایداری سیستم تعیین می کند که آیا این آشفتگی ها، توسعه پیدا می کنند، نوسان می کنند یا فروکش می کنند.
در بسیاری از موارد، می توان با پلاسما به عنوان یک مایع برخورد کرد و پایداری آن را نیز با مگنتوهیدرودینامیک ( MHD ) تجزیه و تحلیل کرد. نظریه مگنتوهیدرودینامیک ساده ترین نمود پلاسما است، بنابراین پایداری مگنتوهیدرودینامیک برای دستگاه هایی که می خواهند به صورت پایدار برای همجوشی هسته ای، به ویژه انرژی فیوژن مغناطیسی به کار روند امری ضروری است. با این وجود انواع دیگری از ناپایداری ها مانند ناپایداری های سرعت - فضا در تله های مغناطیسی یا سیستم های پرتو افکن نیز وجود دارند. همچنین موارد نادری از سیستم ها، مثلاً با پیکربندی معکوس شده در میدان، نیز وجود دارند که MHD آنها را ناپایدار پیش بینی می کند، اما در مشاهدات، احتمالاً به دلیل اثرات جنبشی، به نظر پایدار می رسند.
ناپایداری های پلاسما را می توان به دو گروه کلی تقسیم کرد:
• ناپایداریهای هیدرودینامیکی
• ناپایداریهای جنبشی.
ناپایداری های پلاسما همچنین با در نظرگرفتن حالت های مختلفی نیز طبقه بندی می شوند ( به عنوان مثال با اشاره به پرتو ذرات ) :[ ۱] [ ۲]
در بسیاری موارد، پایداری مگنتوهیدرودینامیک بیانگر محدودیت اصلیِ بتا در نتیجه تراکم قدرت همجوشی است. ثبات مگنتوهیدرودینامیک همچنین با موضوعاتی نظیر ایجاد و تداوم پیکربندی های خاص مغناطیسی، محصورسازی انرژی و عملکرد حالت پایدار، رابطه ای نزدیک دارد.
مشکل اصلی در ادراک و تعمیم محدودیت های پایداری به پیکربندی های مختلف پلاسما، و توسعه ابزارهایی فعال برای عملکرد قابل اعتماد در نزدیکی آن محدودیت هاست. قابلیت های پیش بینی دقیقی مورد نیاز است که خود به افزودن فیزیک های جدیدی به مدل های مگنتوهیدرودینامیک موجود نیاز دارد. اگرچه طیف گسترده ای از پیکربندی های مغناطیسی وجود دارند، فیزیک پشت آنها برای همه مشترک است. ادراک حاصل شده در مورد پایداری مگنتوهیدرودینامیک در یک پیکربندی، می تواند برای سایر پیکربندی ها مفید واقع شود. این امر با صحه گذاری بر نظریه های تحلیلی، ارائه معیارهایی برای پیش بینی قواعد پایداری مگنتوهیدرودینامیک، پیشبرد تکنیک های کنترل فعال، حاصل می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر بسیاری از موارد، می توان با پلاسما به عنوان یک مایع برخورد کرد و پایداری آن را نیز با مگنتوهیدرودینامیک ( MHD ) تجزیه و تحلیل کرد. نظریه مگنتوهیدرودینامیک ساده ترین نمود پلاسما است، بنابراین پایداری مگنتوهیدرودینامیک برای دستگاه هایی که می خواهند به صورت پایدار برای همجوشی هسته ای، به ویژه انرژی فیوژن مغناطیسی به کار روند امری ضروری است. با این وجود انواع دیگری از ناپایداری ها مانند ناپایداری های سرعت - فضا در تله های مغناطیسی یا سیستم های پرتو افکن نیز وجود دارند. همچنین موارد نادری از سیستم ها، مثلاً با پیکربندی معکوس شده در میدان، نیز وجود دارند که MHD آنها را ناپایدار پیش بینی می کند، اما در مشاهدات، احتمالاً به دلیل اثرات جنبشی، به نظر پایدار می رسند.
ناپایداری های پلاسما را می توان به دو گروه کلی تقسیم کرد:
• ناپایداریهای هیدرودینامیکی
• ناپایداریهای جنبشی.
ناپایداری های پلاسما همچنین با در نظرگرفتن حالت های مختلفی نیز طبقه بندی می شوند ( به عنوان مثال با اشاره به پرتو ذرات ) :[ ۱] [ ۲]
در بسیاری موارد، پایداری مگنتوهیدرودینامیک بیانگر محدودیت اصلیِ بتا در نتیجه تراکم قدرت همجوشی است. ثبات مگنتوهیدرودینامیک همچنین با موضوعاتی نظیر ایجاد و تداوم پیکربندی های خاص مغناطیسی، محصورسازی انرژی و عملکرد حالت پایدار، رابطه ای نزدیک دارد.
مشکل اصلی در ادراک و تعمیم محدودیت های پایداری به پیکربندی های مختلف پلاسما، و توسعه ابزارهایی فعال برای عملکرد قابل اعتماد در نزدیکی آن محدودیت هاست. قابلیت های پیش بینی دقیقی مورد نیاز است که خود به افزودن فیزیک های جدیدی به مدل های مگنتوهیدرودینامیک موجود نیاز دارد. اگرچه طیف گسترده ای از پیکربندی های مغناطیسی وجود دارند، فیزیک پشت آنها برای همه مشترک است. ادراک حاصل شده در مورد پایداری مگنتوهیدرودینامیک در یک پیکربندی، می تواند برای سایر پیکربندی ها مفید واقع شود. این امر با صحه گذاری بر نظریه های تحلیلی، ارائه معیارهایی برای پیش بینی قواعد پایداری مگنتوهیدرودینامیک، پیشبرد تکنیک های کنترل فعال، حاصل می شود.
wiki: پایداری پلاسما