پاگاه

لغت نامه دهخدا

پاگاه. [ ه ْ ] ( اِ مرکب ) جایگاه اسبان ( مرکب از پا و گاه بمعنی جای ) اصطبل. پایگاه. آخور. و در تداول امروزین طویله. || حضیض :
گر ستاره بر براق همتش
اوج خواهد اوج او پاگاه باد.
ابوالفرج رونی.
|| مخفف پایه گاه بمعنی قدر و مرتبه و منصب. ( غیاث اللغات ).

فرهنگ فارسی

پایگاه
( اسم ) ۱- جایگاه اسبان پایگاه آخور اصطبل ۲ ٠- حضیض پستی ۳ ٠- پایه گاه مرتبه قدر منصب ٠
جایگاه اسبان پایگاه

فرهنگ معین

(اِمر. ) ۱ - پایگاه . ۲ - فرود، پستی . ۳ - قدر، مرتبه .

فرهنگ عمید

"

پیشنهاد کاربران

بپرس