پاگانینی ، نیکولو (۱۷۸۲ـ۱۸۴۰)(Paganini, Niccolo)
ویولن نواز و آهنگ ساز ایتالیایی. در ۹سالگی تک نواز کنسرت بود. با تکنیک حیرت انگیزی که داشت، برای آفریدن رپرتوآر مدرنی از تکنیک های مهارتی، به زبان محلی و زبان کولی ها روآورد. عیاشی، زندگی عاشقانه بی بندوبار، و قدرت شگفت انگیز در بیانگری هنری بر روی ساز ویولن حتی ویولنی با یک سیم، به شایعاتی دربارۀ سرسپردگی او به شیطان دامن زدند. ازجمله ساخته های اوست: شش کنسرتو و سونات ها و واریاسیون های مختلف برای ویولن و ارکستر، سونات هایی برای ویولن و گیتار، و کوآرتت های گیتار. پدر پاگانینی نواختن گیتار و ویولن را به او آموخت. پس از آن تحت تعلیم ویولن نواز تئاتر، آنتونیو چروتو، و مائسترو دی کاپلای کلیسای جامع، جاکومو کوستا، قرار گرفت. در کار آهنگ سازی از راهنمایی های فرانچسکو نتچو بهره مند شد و در ۱۷۹۵ پدرش او را نزد آلِساندرو رولا ویولن نواز در پارما فرستاد. در دوران اقامت در این شهر از گاسپارو گیرتی نیز درس آهنگ سازی می گرفت، و در ۱۷۹۷ نخستین گشت هنری حرفه ای خود را برگزار کرد، و به سبب استادی اش در تکنیک و شخصیت متظاهرانه اش بر روی صحنه شهرتی زودهنگام به دست آورد. پس از آن آوازۀ وی روز به روز بیشتر شد. در ۱۸۳۴ در پاریس از برلیوز دعوت کرد تا یک اثر کنسرتی برای ویولا بسازد؛ نتیجۀ این دعوت اثر هارولد در ایتالیا بود، اما پاگانینی هرگز آن را ننواخت. ازجمله آثار اوست: شش کنسرتوی ویولن (۱۸۱۵ـ۱۸۳۰؛ اپوس هفت همراه با روندو آلا کامپانلا)؛ واریاسیون ها (شامل واریاسیونی برمبنای خدایا شاه را حفظ کن) و قطعات کنسرتی برای ویولن و ارکستر؛ سه کوآرتت زهی با یک بخش برای گیتار؛ دوازده سونات برای ویولن و گیتار؛ ۲۴ کاپریچو (اتود) برای تک نوازی ویولن.
ویولن نواز و آهنگ ساز ایتالیایی. در ۹سالگی تک نواز کنسرت بود. با تکنیک حیرت انگیزی که داشت، برای آفریدن رپرتوآر مدرنی از تکنیک های مهارتی، به زبان محلی و زبان کولی ها روآورد. عیاشی، زندگی عاشقانه بی بندوبار، و قدرت شگفت انگیز در بیانگری هنری بر روی ساز ویولن حتی ویولنی با یک سیم، به شایعاتی دربارۀ سرسپردگی او به شیطان دامن زدند. ازجمله ساخته های اوست: شش کنسرتو و سونات ها و واریاسیون های مختلف برای ویولن و ارکستر، سونات هایی برای ویولن و گیتار، و کوآرتت های گیتار. پدر پاگانینی نواختن گیتار و ویولن را به او آموخت. پس از آن تحت تعلیم ویولن نواز تئاتر، آنتونیو چروتو، و مائسترو دی کاپلای کلیسای جامع، جاکومو کوستا، قرار گرفت. در کار آهنگ سازی از راهنمایی های فرانچسکو نتچو بهره مند شد و در ۱۷۹۵ پدرش او را نزد آلِساندرو رولا ویولن نواز در پارما فرستاد. در دوران اقامت در این شهر از گاسپارو گیرتی نیز درس آهنگ سازی می گرفت، و در ۱۷۹۷ نخستین گشت هنری حرفه ای خود را برگزار کرد، و به سبب استادی اش در تکنیک و شخصیت متظاهرانه اش بر روی صحنه شهرتی زودهنگام به دست آورد. پس از آن آوازۀ وی روز به روز بیشتر شد. در ۱۸۳۴ در پاریس از برلیوز دعوت کرد تا یک اثر کنسرتی برای ویولا بسازد؛ نتیجۀ این دعوت اثر هارولد در ایتالیا بود، اما پاگانینی هرگز آن را ننواخت. ازجمله آثار اوست: شش کنسرتوی ویولن (۱۸۱۵ـ۱۸۳۰؛ اپوس هفت همراه با روندو آلا کامپانلا)؛ واریاسیون ها (شامل واریاسیونی برمبنای خدایا شاه را حفظ کن) و قطعات کنسرتی برای ویولن و ارکستر؛ سه کوآرتت زهی با یک بخش برای گیتار؛ دوازده سونات برای ویولن و گیتار؛ ۲۴ کاپریچو (اتود) برای تک نوازی ویولن.
wikijoo: پاگانینی_،_نیکولو_(۱۷۸۲ـ۱۸۴۰)