پاکیزه گوی

لغت نامه دهخدا

پاکیزه گوی. [ زَ / زِ ]( نف مرکب ) گوینده سخنان پاک و شایسته :
دو مرد خردمند پاکیزه گوی
بدستار چینی ببستند روی.

فردوسی.

( اسم صفت ) آنکه سخنان پاکیزه گوید گویند. سخنان پاک و شایسته .
گوینده سخنان پاک و شایسته

پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید