پاکیزه تن

لغت نامه دهخدا

پاکیزه تن. [ زَ / زِ ت َ ] ( ص مرکب ) پاک بدن. پاک تن. || عفیف. پارسا :
وزان پس چنین گفت کای پهلوان
توپاکیزه تن باش و روشن روان.
فردوسی.
چنین داد پاسخ بدان انجمن
که شاهی بدانجاست پاکیزه تن.
فردوسی.
که پاکیزه چهرست و پاکیزه تن
ستوده به هر شهر و هر انجمن.
فردوسی.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱- پاک بدن پاک تن . ۲- پارسا عفیف .
پاک بدن پاک تن

فرهنگ عمید

۱. پاک تن
۲. [مجاز] پارسا، عفیف.

پیشنهاد کاربران

بپرس