پاک مغز

لغت نامه دهخدا

پاک مغز. [ م َ ] ( ص مرکب ) پاکرای. پاک اندیشه. که مغز و اندیشه پاک و درست دارد. زیرک. تیزهوش. تیزویر :
که مهبود بد نام آن پاک مغز
روان و دلش پر ز گفتار نغز.
فردوسی.
ولیکن یکی داستانست نغز
مگر بشنود مردم پاک مغز.
فردوسی.
پرستنده بیشه و گاو نغز
چنین داد پاسخ بدان پاک مغز.
فردوسی.
چو بشنید زال این سخنهای نغز
بدل گشت خرم گو پاک مغز.
فردوسی.
یکی باره گام زن خواست نغز
بدان برنشست آن گو پاک مغز.
فردوسی.
ز بازارگانان یکی پاک مغز
سخنگوی و اندر خور کار نغز.
فردوسی.
بفرمود تا درگری پاک مغز
یکی تخته جست ازدر کارنغز.
فردوسی.
بموبد چنین گفت کای پاک مغز
ترا کردم این لقمه خوب و نغز.
فردوسی.
که فردوسی طوسی پاک مغز
بداده ست داد سخنهای نغز.
اسدی.

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه مغز و اندیش. پاک و درست دارد پاک اندیشه پاکرای زیرک تیز هوش تیز ویر.
پاکرای پاک اندیشه

فرهنگ عمید

۱. پاک رای، پاک اندیشه، پاکیزه مغز.
۲. زیرک، هوشیار.

پیشنهاد کاربران

بپرس