پاول یولیوس موبیوس

پاول یولیوس موبیوس ( آلمانی: Paul Julius Möbius؛ ۲۴ ژانویهٔ ۱۸۵۳ – ۸ ژانویهٔ ۱۹۰۷ ) یک دانشمند، متخصص اعصاب، روانپزشک، و استاد دانشگاه اهل آلمان بود.
موبیوس ابتدا در رشته های فلسفه و الهیات در دانشگاه لایپزیگ، دانشگاه ینا و دانشگاه ماربورگ تحصیل کرد. سپس به رشتهٔ پزشکی روی آورد و پس از فارغ التحصیلی در سال ۱۸۷۶ میلادی، به عنوان جراح در ارتش آلمان به خدمت مشغول شد. پس از ترک ارتش، به لایپزیگ بازگشت و مطب خصوصی خود را دایر نمود و مدتی دستیارِ نورولوژیست مشهور «آدولف اشترومپل» بود. وی در سال ۱۸۸۳ میلادی مجوز فعالیت خود را در زمینه نورولوژی ( بیماری های مغز و اعصاب ) دریافت کرد.
موبیوس نویسنده ای پرکار بود و تألیفات فراوانی در زمینهٔ «فیزیولوژی اعصاب» و «غدد درون ریز و متابولیسم» دارد. در حیطهٔ علم روان پزشکی نیز، وی پژوهش هایی در علم آسیب شناسی روانی دربارهٔ یوهان ولفگانگ فون گوته، ژان - ژاک روسو، آرتور شوپنهاور و فریدریش نیچه انجام داده است. [ ۱]
وی مشارکت های ارزنده ای در زمینه درک چگونگی بروز برخی بیماری های ذهنی - روانی دارد. او نخستین پزشکی بود که تفاوت های اختلالات عصبی درون زاد و برون زاد را شرح داد و چند نظریهٔ دربارهٔ سبب شناسی هیستری ارائه نمود. وی همچنین نخستین پزشک آلمانی زبانی بود که جنبه های فیزیولوژیک هیستری را بیان نمود و به این دلیل و همچنین به سبب چند استدلال منطقی و قانع کننده اش در زمینهٔ کارایی و اثربخشیِ مفیدِ شوک درمانی، زیگموند فروید او را یکی از پیشگامان علم روان درمانی نامید.
نام او با سه عبارت در پزشکی گره خورده است:
• سندرم موبیوس: نوعی فلج عضلاتِ صورت مرتبط با اعصاب ۶ و ۷ مغزی
• سندرم لیدن - موبیوس: دیستروفی ماهیچه ای در ناحیهٔ لگن خاصره
• علامت موبیوس: ضعف در هم گرایی چشم ها که با بیماری گریوز در ارتباط است. [ ۲]