پانل عایق سازه ای ( یا پانل عایق دار سازه ای ) ( SIPها ) ، از مصالح ساختمانی ترکیبی است. این پانل ها شامل یک لایه عایق با هسته ای سفت و سخت هستند که بین دو صفحه سازه ای احاطه شده است. صفحه ها می توانند از جنس فلز، چوب چند لایه، سیمان و اکسید منیریم باشند. صفحه های مبتنی بر رشته و حتی هسته گستردهٔ فومی، فومی باز شده، فوم پلی اورتان یا ساختار لانه زنبوری هم می توانند به عنوان صفحه های عایق استفاده شوند.
پانل های عایق سازه ای ویژگی های ساختاری همانند یک تیر یا ستون I شکل دارند. هستهٔ سفت عایق در واقع به عنوان «جان» عمل می کند در حالی که پوشش مانند «بال» عمل می کند. عایق ها ترکیب چندین اجزای معمولی ساختمان نظیر، ناودانی و تیرچه، عایق، رطوبت گیرو بخار گیر هستند. آن ها را می توان برای کاربردهای مختلف، مانند دیوار بیرونی، سقف، کف و سیستم های پایه استفاده کرد.
این پنل ها در اندازه ها یا ابعاد مختلفی تولید می شوند و ضخامت آن ها در دامنه ۴ تا ۸ اینچ است. می توان SIPها را در اندازه های بزرگ تر برای کارهای سفارشی تولید کرد؛ اما ممکن است پانل های بزرگ تر برای نصب به جرثقیل نیاز داشته باشند. برای پوشش داخلی نیز SIPها مطابق مشخصات پروژه، باید متناسب با الزامات خاصی تولید شوند.
اگرچه پنل های هسته فومی در سال ۱۹۷۰ مورد توجه بسیاری قرار گرفت، اما ایدهٔ آن برای سازه ها از سال ۱۹۳۰ شروع شده است. تحقیق و آزمایش این فناوری در درجه اول توسط ( Forest Products Laboratory ) در مدیسون، ویسکانسین به عنوان بخشی از یک تلاش برای خدمات جنگلداری ایالات متحده برای حفظ منابع جنگل ها انجام شد. در سال ۱۹۳۷ یک خانه کوچک عایق ساخته شد که بسیار مورد توجه خانم «النور روزولت» قرار گرفت. به عنوان امتحان ساختار پنل ها نسبت به تحمل آب و هوای ویسکانسین دانشگاه ویسکانسین ساخته شد، تا اینکه در سال ۱۹۹۸ برای ایجاد راه برای دانشکده داروسازی جدید تخریب شد. با موفقیت پنل های کششی غشایی توانست جایگزین آن پنل های سنگین تر و جمع آوری آن ها شود.
تا اینکه در سال ۱۹۴۷، توسعه ساختاری پنل عایق زمانی آغاز شد که هسته مقوا راه راه با مواد مختلف پوست از تخته سه لا، تخته فوق العاده و مقوا فشرده مورد آزمایش قرار گرفتند. ساختمان در سال ۱۹۷۸ برچیده شد و بسیاری از پنل ها قدرت اصلی خود را حفظ کرده بودند به غیر از مقواها که در معرض فضای باز قرار گرفته بودند. پنل های متشکل از عایق پلی استایرن و پوشش کاغذ با غشای تخته سه لا در یک ساختمان در سال ۱۹۶۷ مورد استفاده قرار گرفت و پنل های خوبی تا به امروز بوده اند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپانل های عایق سازه ای ویژگی های ساختاری همانند یک تیر یا ستون I شکل دارند. هستهٔ سفت عایق در واقع به عنوان «جان» عمل می کند در حالی که پوشش مانند «بال» عمل می کند. عایق ها ترکیب چندین اجزای معمولی ساختمان نظیر، ناودانی و تیرچه، عایق، رطوبت گیرو بخار گیر هستند. آن ها را می توان برای کاربردهای مختلف، مانند دیوار بیرونی، سقف، کف و سیستم های پایه استفاده کرد.
این پنل ها در اندازه ها یا ابعاد مختلفی تولید می شوند و ضخامت آن ها در دامنه ۴ تا ۸ اینچ است. می توان SIPها را در اندازه های بزرگ تر برای کارهای سفارشی تولید کرد؛ اما ممکن است پانل های بزرگ تر برای نصب به جرثقیل نیاز داشته باشند. برای پوشش داخلی نیز SIPها مطابق مشخصات پروژه، باید متناسب با الزامات خاصی تولید شوند.
اگرچه پنل های هسته فومی در سال ۱۹۷۰ مورد توجه بسیاری قرار گرفت، اما ایدهٔ آن برای سازه ها از سال ۱۹۳۰ شروع شده است. تحقیق و آزمایش این فناوری در درجه اول توسط ( Forest Products Laboratory ) در مدیسون، ویسکانسین به عنوان بخشی از یک تلاش برای خدمات جنگلداری ایالات متحده برای حفظ منابع جنگل ها انجام شد. در سال ۱۹۳۷ یک خانه کوچک عایق ساخته شد که بسیار مورد توجه خانم «النور روزولت» قرار گرفت. به عنوان امتحان ساختار پنل ها نسبت به تحمل آب و هوای ویسکانسین دانشگاه ویسکانسین ساخته شد، تا اینکه در سال ۱۹۹۸ برای ایجاد راه برای دانشکده داروسازی جدید تخریب شد. با موفقیت پنل های کششی غشایی توانست جایگزین آن پنل های سنگین تر و جمع آوری آن ها شود.
تا اینکه در سال ۱۹۴۷، توسعه ساختاری پنل عایق زمانی آغاز شد که هسته مقوا راه راه با مواد مختلف پوست از تخته سه لا، تخته فوق العاده و مقوا فشرده مورد آزمایش قرار گرفتند. ساختمان در سال ۱۹۷۸ برچیده شد و بسیاری از پنل ها قدرت اصلی خود را حفظ کرده بودند به غیر از مقواها که در معرض فضای باز قرار گرفته بودند. پنل های متشکل از عایق پلی استایرن و پوشش کاغذ با غشای تخته سه لا در یک ساختمان در سال ۱۹۶۷ مورد استفاده قرار گرفت و پنل های خوبی تا به امروز بوده اند.
wiki: پانل عایق سازه ای
