پالْمِر، اِدْوارد هِنْری (کیمبریج ۱۸۴۰ـ مصر ۱۸۸۲)(Palmer, Edward Henry)
خاورشناس انگلیسی. پس از فراگیری زبان های یونانی، لاتین، ایتالیایی، فارسی، عربی، و اردو، در ۱۸۶۹ به صحرای سینا سفر کرد و به پژوهش دربارۀ لهجه ها و سنت های آن جا پرداخت و در میان بومیان به عبدالله افندی آوازه یافت. چندی در لبنان و دمشق به سر برد. از ۱۸۷۱، در دانشگاه کیمبریج به تدریس زبان عربی پرداخت. سرانجام در سفر به مصر به دست اعراب چادرنشین کشته شد. از آثارش: آوای نی و دیگر قطعات ادبی (۱۸۷۷)؛ تصوف شرقی (۱۸۶۸) که ترجمۀ مقصد الاقصی عزیز نسفی است؛ فهرست نسخه های خطی فارسی، عربی و ترکی کالج شاهی دانشگاه کیمبریج (۱۸۷۰)؛ ترجمۀ قرآن (آکسفورد، ۱۸۸۰)؛ دستور زبان عربی (۱۸۷۴)؛ چاپ متن ترجمۀ دیوان بهاء زهیر (۱۸۷۶ـ ۱۸۷۷)؛ فرهنگ مختصر زبان فارسی در دو بخش: فارسی ـ انگلیسی (۱۸۷۴) و انگلیسی ـ فارسی (۱۸۸۳)؛ صحرای خروج (۱۸۷۱) که سفرنامۀ وی در صحرای سینا است؛ اورشلیم شهر هرود و صلاح الدین (۱۸۷۱)؛ دستور زبان سادۀ زبان های هندوستانی، فارسی و عربی (۱۸۸۲).
خاورشناس انگلیسی. پس از فراگیری زبان های یونانی، لاتین، ایتالیایی، فارسی، عربی، و اردو، در ۱۸۶۹ به صحرای سینا سفر کرد و به پژوهش دربارۀ لهجه ها و سنت های آن جا پرداخت و در میان بومیان به عبدالله افندی آوازه یافت. چندی در لبنان و دمشق به سر برد. از ۱۸۷۱، در دانشگاه کیمبریج به تدریس زبان عربی پرداخت. سرانجام در سفر به مصر به دست اعراب چادرنشین کشته شد. از آثارش: آوای نی و دیگر قطعات ادبی (۱۸۷۷)؛ تصوف شرقی (۱۸۶۸) که ترجمۀ مقصد الاقصی عزیز نسفی است؛ فهرست نسخه های خطی فارسی، عربی و ترکی کالج شاهی دانشگاه کیمبریج (۱۸۷۰)؛ ترجمۀ قرآن (آکسفورد، ۱۸۸۰)؛ دستور زبان عربی (۱۸۷۴)؛ چاپ متن ترجمۀ دیوان بهاء زهیر (۱۸۷۶ـ ۱۸۷۷)؛ فرهنگ مختصر زبان فارسی در دو بخش: فارسی ـ انگلیسی (۱۸۷۴) و انگلیسی ـ فارسی (۱۸۸۳)؛ صحرای خروج (۱۸۷۱) که سفرنامۀ وی در صحرای سینا است؛ اورشلیم شهر هرود و صلاح الدین (۱۸۷۱)؛ دستور زبان سادۀ زبان های هندوستانی، فارسی و عربی (۱۸۸۲).