پالس الکترومغناطیسی

پالس الکترومغناطیسی ( به انگلیسی: Electromagnetic pulse ) یا EMP یا "تَپِ الکترومغناطیسی" که به آن اختلال الکترومغناطیسی گذرا نیز می گویند، یک انفجار زودگذر از انرژی الکترومغناطیسی است. منشا یک پالس الکترومغناطیسی می تواند طبیعی یا مصنوعی باشد و می تواند به صورت میدان الکترومغناطیسی، میدان الکتریکی، میدان مغناطیسی یا جریان الکتریکی هدایت شده رخ دهد. تداخل الکترومغناطیسی ناشی از یک پالس الکترومغناطیسی می تواند ارتباطات را مختل کرده و به تجهیزات الکترونیکی آسیب برساند. یک پالس الکترومغناطیسی مانند یک صاعقه می تواند به اشیایی مانند ساختمان ها و هواپیما آسیب فیزیکی وارد کند. مدیریت اثرات پالس الکترومغناطیسی در شاخه ای از مهندسی به نام سازگاری الکترومغناطیسی مطالعه می شود.
وقتی یک انفجار هسته ای در فضای بالای یک هدف رخ می دهد، سه نوع پالس الکترومغناطیسی E1 و E2 و E3 آزاد می کند. پالس E1 شامل اشعه های گاما است که با مولکول های هوا در تقریباً ۲۰ مایل بالای زمین برخورد می کنند، سپس الکترون ها فرو می ریزند که توسط میدان مغناطیسی طبیعی زمین به داخل کشیده می شوند. پالس E2 حاصل نوترون های فعالی است که درهر جهت شلیک می شوند و پالس E3 با توجه به اندازه خود توپ هسته ای رخ می دهد که بر میدان مغناطیسی زمین اثر می گذارد.
برخی جنبه های انفجارهای الکترومغناطیسی EMP هسته ای مشخص است. طبق گزارش های منتشر شده، هر یک از سه نوع مختلف پالس ( E1 ، E2 و E3 ) به روش های مختلف، انواع مختلف سیستم های الکتریکی را تحت تأثیر قرار می دهند. E1 آنتن های محلی، کابل های کوتاه، تجهیزات داخل ساختمان، مدارهای مجتمع، سنسورها، سیستم های ارتباطی، سیستم های حفاظتی و کامپیوترها را تحت تأثیر قرار می دهد. E2 شبیه به حمله رعد و برق عمل می کند و بر دیگر خطوط رسانای عمودی، دکل های آنتن عمودی و هواپیمای دارای آنتن های سیم ردیابی اثر می گذارد و پالس E3 می تواند بر خطوط برق و خطوط ارتباطات طولانی مثل کابل های زیرآبی و زیرزمینی اثر بگذارد و خطوط برق تجاری و خطوط ثابت برق را مختل کند. به طور کلی، بیشترین آسیب از پالس E1 و E3 ناشی خواهد شد که باعث اختلال در فناوری امروزی می شود. پس از انفجار، ژنراتورها ممکن است بتوانند هنوز نیروی برق را تأمین کنند، اما در اکثر موارد، مردم دسترسی به برق نخواهند داشت.