پالایشگاه شکر یا پالایشگاه قند یک پالایشگاه است که فرایندهای تبدیل شکر خام ( قهوه ای ) تولیدشده در کارخانه های نیشکر به شکر سفید تصفیه شده، یا فرایندهای تبدیل چغندر قند به شکر تصفیه شده در آن انجام می شود. الجزایر، امارات و عربستان از کشورهایی هستند که از دهه ۱۹۹۰ پالایشگاه های شکر بسیاری ساخته اند. از دید تاریخی، پیشینهٔ پالایشگاه شکر به مصر در سده دوازدهم میلادی بازمی گردد. [ ۱]
شکر به دست آمده از چغندر قند جهت ازمیان بردن بو و مزهٔ قوی و بیشتر مواقع ناخواستهٔ چغندر، می بایست پالایش شود. فرایندهای پایانی پالایش ساکارز در چغندر و نیشکر تقریباً مشابه اند.
شکر خام در انبارهای بزرگ ذخیره می شود و سپس با استفاده از تسمه های ترابری به پالایشگاه شکر منتقل می شود. در فرایند پالایش سنتی شکر خام نخست با شهد غلیظ مخلوط شده و برای شسته شدن پوشش بیرونی کریستال های خام، که خلوص کمتری از کریستال داخلی دارد، سانتریفیوژ می گردیده. بسیاری از پالایشگاه های شکر امروزی به سامانه های پولاریزاسیون ( ایجادکننده دوقطبی ) مجهز هستند و نیازی به این فرایند ندارند.
شکر به دست آمده از مرحله پیشین، برای ساختن یک شهد ( دارای حدود ۷۰ درصد مواد جامد محلول ) و با افزودن فسفریک اسید و کلسیم هیدروکسید که با هم واکنش داده و کلسیم فسفات را رسوب می دهند؛ حل می شود. ذرات کلسیم فسفات بسیاری از آلودگی ها را به دام انداخته و آنان را بر بالای مخزن شناور کرده تا عوامل کارخانه آنان را حذف کنند.
پس از غربال کردن همه مواد جامد باقی مانده، شهد شفاف با استفاده از زغال استخوان گاو[ ۲] یا کربن فعال یا رزین تبادل یونی ( در کارخانه های مدرن ) ؛ رنگ زدایی می شود تا به شکل کاملاً بی رنگ درآید.
شهد خالص شده سپس تا حد فوق اشباع تغلیظ می شود و دوباره تحت فشار خلأ متبلور می شود تا شکر سفید به دست آید. مانند آنچه در کارخانه های نیشکر رخ می دهد؛ بلورهای شکر از مادر آب به وسیلهٔ سانتریفیوژ جدا می شوند. برای تولید شکر دانه ریز، بلورهای شکر باید خشک شوند تا به یک دیگر نچسبند و توده تشکیل ندهند.
خشک کردن شکر نخست با خشک کن چرخشی داغ و سپس با دمیدن هوای سرد به مدت چند روز در سیلوهای تهویه انجام می گیرد. محصول پایانی در سیلوهای بزرگ فلزی یا بتنی ذخیره می شود. سپس به صورت فله یا کیسه های بزرگ یا کیسه های ۲۵–۵۰ کیلویی برای مشتری بسته بندی می شود.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفشکر به دست آمده از چغندر قند جهت ازمیان بردن بو و مزهٔ قوی و بیشتر مواقع ناخواستهٔ چغندر، می بایست پالایش شود. فرایندهای پایانی پالایش ساکارز در چغندر و نیشکر تقریباً مشابه اند.
شکر خام در انبارهای بزرگ ذخیره می شود و سپس با استفاده از تسمه های ترابری به پالایشگاه شکر منتقل می شود. در فرایند پالایش سنتی شکر خام نخست با شهد غلیظ مخلوط شده و برای شسته شدن پوشش بیرونی کریستال های خام، که خلوص کمتری از کریستال داخلی دارد، سانتریفیوژ می گردیده. بسیاری از پالایشگاه های شکر امروزی به سامانه های پولاریزاسیون ( ایجادکننده دوقطبی ) مجهز هستند و نیازی به این فرایند ندارند.
شکر به دست آمده از مرحله پیشین، برای ساختن یک شهد ( دارای حدود ۷۰ درصد مواد جامد محلول ) و با افزودن فسفریک اسید و کلسیم هیدروکسید که با هم واکنش داده و کلسیم فسفات را رسوب می دهند؛ حل می شود. ذرات کلسیم فسفات بسیاری از آلودگی ها را به دام انداخته و آنان را بر بالای مخزن شناور کرده تا عوامل کارخانه آنان را حذف کنند.
پس از غربال کردن همه مواد جامد باقی مانده، شهد شفاف با استفاده از زغال استخوان گاو[ ۲] یا کربن فعال یا رزین تبادل یونی ( در کارخانه های مدرن ) ؛ رنگ زدایی می شود تا به شکل کاملاً بی رنگ درآید.
شهد خالص شده سپس تا حد فوق اشباع تغلیظ می شود و دوباره تحت فشار خلأ متبلور می شود تا شکر سفید به دست آید. مانند آنچه در کارخانه های نیشکر رخ می دهد؛ بلورهای شکر از مادر آب به وسیلهٔ سانتریفیوژ جدا می شوند. برای تولید شکر دانه ریز، بلورهای شکر باید خشک شوند تا به یک دیگر نچسبند و توده تشکیل ندهند.
خشک کردن شکر نخست با خشک کن چرخشی داغ و سپس با دمیدن هوای سرد به مدت چند روز در سیلوهای تهویه انجام می گیرد. محصول پایانی در سیلوهای بزرگ فلزی یا بتنی ذخیره می شود. سپس به صورت فله یا کیسه های بزرگ یا کیسه های ۲۵–۵۰ کیلویی برای مشتری بسته بندی می شود.
wiki: پالایشگاه شکر