پافلاگونیا

پافلاگونیا (Paphlagonia)
(یا: پافلاگونیه) ناحیه ای قدیمی در شمال آسیای صغیر، بر کرانۀ دریای سیاه، در محل طرابوزان و سیواس، واقع در ترکیۀ کنونی. پافلاگونیا بخشی از پونتوس باستانی بود و به سبب الوار، اسب و استرهایش معروف بود. یونانیان در کرانه های آن مهاجرنشین هایی تأسیس کرده بودند. هخامنشیان و سپس مقدونیان بر آن جا مسلط شدند. مهرداد دوم پونتی کاپادوکیه و پافلاگونیا را تصرف کرد، اما با شکست مهرداد ششم از پومپیوس، سردار مشهور رومی، این منطقه جزیی از امپراتوری روم شد (۶۶م). در دوران امپراتوری روم سراسر پافلاگونیا با قسمت اعظم خاک پونتوس استان واحد پونتوس ـ بیتونیا را تشکیل می داد، اما امپراتور کنستانتین کبیر آن را به دو ایالت تقسیم کرد. پافلاگونیا سرزمینی کوهستانی بود، ولی در شمال دشت های حاصل خیز و باغ های زیتون داشت.