پاسیاه (Blackfoot)
(یا: بلک فوت) از اقوام سرخ پوست امریکایی ساکن در مونتانا، در امریکا و سسکچوان و آلبرتا، در کانادا. شمار آنان به حدود ۳۲ هزارتن می رسد (۱۹۹۰) و از سه قبیلۀ فرعی تشکیل شده اند: پاسیاه اصیل، بلاد و پیگن. آنان تا هنگام نفوذیافتن اروپاییان، از شکارچیان ماهر گاومیش (بوفالو) بودند. نام «بلک فوت»، به معنی پاسیاه، به دلیل رنگ پاپوش هایشان به آنان داده شده است. پاسیاه ها به خانوادۀ زبان های آلگونکوئین تعلق دارد. قوم پاسیاه از آغاز در منطقۀ دریاچه های بزرگ می زیست، اما در اوایل دهۀ ۱۷۰۰ به طرف غرب به درۀ رودخانۀ سسکچوان و سپس به مونتانا مهاجرت کرد. آنان در زمستان در دسته های پراکندۀ شکارچی به سر می بردند، اما در تابستان گردهم می آمدند تا مراسم دینی اصلی خود، مراسم رقص خورشید، را برگزار کنند. آنان در آغاز گاومیش ها را با پای پیاده شکار می کردند؛ اما از حدود ۱۷۵۰، هم تفنگ و هم اسب به دست آوردند. پاسیاه ها، که قبیله ای به شدت پرخاش جو بودند، قبایل همسایه و ضعیف تر را از سرزمین خویش بیرون می راندند و در جنگ با آنان، پوست سرشان را می کندند. آنان در ۱۷۸۰ سخت به بیماری آبله دچار شدند و جمعیت آنان از ۱۵هزار نفر به ۶هزار نفر کاهش یافت. آنان تا قرن ۱۹ از استقرار مهاجران سفیدپوست در سرزمین های خود جلوگیری کردند. بلک فوت ها تا انقراض نسل گاومیش ها در اوایل دهۀ ۱۸۸۰، حاضر نبودند شیوۀ زندگی خود را تغییر دهند و فقط پس از افزایش مرگ و میر، به سبب کمبود مواد غذایی، به ناچار به کشاورزی رو آورند. اکثر آنان امروز در حفاظت گاه سرخ پوستی پاسیاه در مونتانا و نیز در بلک فوت، بلاد و پیگن در آلبرتا زندگی می کنند.
(یا: بلک فوت) از اقوام سرخ پوست امریکایی ساکن در مونتانا، در امریکا و سسکچوان و آلبرتا، در کانادا. شمار آنان به حدود ۳۲ هزارتن می رسد (۱۹۹۰) و از سه قبیلۀ فرعی تشکیل شده اند: پاسیاه اصیل، بلاد و پیگن. آنان تا هنگام نفوذیافتن اروپاییان، از شکارچیان ماهر گاومیش (بوفالو) بودند. نام «بلک فوت»، به معنی پاسیاه، به دلیل رنگ پاپوش هایشان به آنان داده شده است. پاسیاه ها به خانوادۀ زبان های آلگونکوئین تعلق دارد. قوم پاسیاه از آغاز در منطقۀ دریاچه های بزرگ می زیست، اما در اوایل دهۀ ۱۷۰۰ به طرف غرب به درۀ رودخانۀ سسکچوان و سپس به مونتانا مهاجرت کرد. آنان در زمستان در دسته های پراکندۀ شکارچی به سر می بردند، اما در تابستان گردهم می آمدند تا مراسم دینی اصلی خود، مراسم رقص خورشید، را برگزار کنند. آنان در آغاز گاومیش ها را با پای پیاده شکار می کردند؛ اما از حدود ۱۷۵۰، هم تفنگ و هم اسب به دست آوردند. پاسیاه ها، که قبیله ای به شدت پرخاش جو بودند، قبایل همسایه و ضعیف تر را از سرزمین خویش بیرون می راندند و در جنگ با آنان، پوست سرشان را می کندند. آنان در ۱۷۸۰ سخت به بیماری آبله دچار شدند و جمعیت آنان از ۱۵هزار نفر به ۶هزار نفر کاهش یافت. آنان تا قرن ۱۹ از استقرار مهاجران سفیدپوست در سرزمین های خود جلوگیری کردند. بلک فوت ها تا انقراض نسل گاومیش ها در اوایل دهۀ ۱۸۸۰، حاضر نبودند شیوۀ زندگی خود را تغییر دهند و فقط پس از افزایش مرگ و میر، به سبب کمبود مواد غذایی، به ناچار به کشاورزی رو آورند. اکثر آنان امروز در حفاظت گاه سرخ پوستی پاسیاه در مونتانا و نیز در بلک فوت، بلاد و پیگن در آلبرتا زندگی می کنند.
wikijoo: پاسیاه