پاسداشت

به یزدان بنالید کای کردگار
بدینکار این بنده را پاس دار. ( فردوسی )
جهانرا ازو بود دل پرهراس
همیداشتندی شب و روز پاس. ( فردوسی )
گر آید درفش منوچهر شاه
سوی دژ فرستد همی با سپاه
شما پاس دارید و نیرو کنید
مگر کآن سپاه ورا بشکنید. ( فردوسی )
ای که برمال پاسبان داری
بر سر گور تو که دارد پاس. ( عنصری )
ب. احتیاط کردن. تجسس، جست و جو و تفتیش کردن:
ز تاج ملک زاده ای در مناخ
شبی لعلی افتاد در سنگلاخ
پدر گفتش اندر شب تیره رنگ
چه دانی که گوهر کدامست و سنگ
همه سنگها پاس دار ای پسر
که لعل از میانش نباشد بدر. ( سعدی )
خود را پاس داشتن: احتراس. تحرّس.
( منبع: لغتنامۀ دهخدا، بخش «پاس» )