پارینه سنگی زیرین

پارینه سنگی زیرین ( به انگلیسی:Lower Paleolithic ) یا پارینه سنگی قدیم کهن ترین بخش پارینه سنگی است که از حدود ۳٫۳ میلیون سال پیش با نخستین استفاده ها از ابزارهای سنگی خام ( الدوایی ) و نخستین تلاش ها برای شکار و گردآوری خوراک آغاز شده و تا حدود ۳۰۰ هزار سال پیش ادامه داشته است.
نخستین شواهد در خصوص استفادهٔ انسان سایان از ابزارهای سنگی به دوران پارینه سنگی زیرین بر می گردد. در آن دوران انسان برای نخستین بار به استفاده از ابزارهایی مثل الدوایی Oldowan و آشولی Acheulean روی آورده است.
پارینه سنگی زیرین تا دورهٔ میان سنگی ادامه یافته است، یعنی زمانی که ابزارهای سنگی به مراتب پیچیده تر شده و انسان به استفاده از ابزارهایی مثل موستری روی می آورد. همچنین در قدیمی ترین دورهٔ تاریخ، استفاده از آتش توسط انسان بین دوره های پارینه سنگی زیرین و میان سنگی هنوز اختلافاتی وجود دارد.
در این دوره ابتدا گونهٔ انسانی جنوبی کپی Australopithecus در دو گونه آفریقایی و تناور پدیدار می شود. گونه آفریقایی با توجه به توانایی در ساخت ابزار انسان ماهر Homo habilis نیز نامیده می شود که در چاد، جنوب آفریقا و تانزانیا ( گاروزی و اولدوای Olduvai ) می زیسته است. ابزار که گونه آفریقایی ساخته است الدوایی نامیده می شود؛ چون نخستین بار از ناحیه اولدوای تانزانیا به دست آمده است و فقط تبرهای دستی بوده. دومین گونه انسانی که در این دوره پدیدار می شود؛ انسان راست قامت Homo erectus نام دارد. این گونه از یک و نیم میلیون تا پانصد هزار سال پیش می زیسته است، از آتش استفاده می کرده است و ابزارساز بوده و ابزارهایی که به کار برده است آشولی؛ و لوالوآزی Levalloasien نام دارد. انسان جاوه و انسان پکن از مشهورترین گونه های انسان راست قامت هستند.