پاریس در دوران زیبا

پاریس در دوران زیبا ( انگلیسی: Paris in the Belle Époque ) دوره ای است در تاریخ کشور فرانسه میان سال های ۱۸۷۱ تا ۱۹۱۴ که تقریباً مصادف است با آغاز جمهوری سوم فرانسه تا زمان شروع جنگ جهانی اول که این مقطع به طور عام تحت عنوان دوران زیبا شناخته می شود. ساخت برج ایفل، متروی پاریس، تکمیل اپرای پاریس و آغاز بنای کلیسای سکره کر دو مون مارتر و بسیاری دیگر از تحولات ریز و درشت همگی در این دوره اتفاق افتاد.
پس از پایان گرفتن دوران خشونت بار کمون پاریس در ماه مه ۱۸۷۱، این شهر تحت نظارت دقیق دولت ملی و با حکومت نظامی اداره می گردید. در آن زمان، پاریس، در واقع پایتخت فرانسه محسوب نمی شد. پس از به قدرت رسیدن کمون پاریس، دولت و پارلمان در مارس ۱۸۷۱ به ورسای نقل مکان کرده بودند و تا سال ۱۸۷۹ به پاریس برنگشتند. [ ۱] پایان کمون، باعث تقسیم مردم شهر شد. گوستاو فلوبر، در اوایل ژوئن سال ۱۸۷۱ فضای شهر را اینگونه توصیف کرده بود؛ نیمی از جمعیت پاریس، می خواهند نیمه دیگر را خفه کنند و نیمه دیگر نیز، همان ایده را در سر می پرورانند، می توانید آن را در چشم افرادی که ار کنار شما عبور می کنند بخوانید. [ ۲]
در ۲۳ ژوییه سال ۱۸۷۳ شورای ملی، پروژه ساخت کلیسایی را در محل قیام کمون پاریس تأیید کرد. این تصمیم نمایشی، به عنوان ابزاری نمادین برای جبران مصائب و سختی های پاریس در طول جنگ فرانسه و پروس و همچنین دوران کمون در نظر گرفته شده بود. متعاقب این جریان ها، کلیسای سکره کر دو مون مارتر در قالب معماری احیای بیزانسی ساخته شد و هزینه آن از طریق مشارکت های عمومی پرداخت شد. در همان مقاطع ساخت وساز، به سرعت به یکی از متشخص ترین بناهای تاریخی پاریس تبدیل شد هر چند، تا سال ۱۹۱۹، این بنا به پایان نرسید. [ ۳]
جمعیت پاریس در سال ۱۸۷۲ و در آغاز دوران زیبا بالغ بر ۱٬۸۵۱٬۷۹۲ نفر بود. در سال ۱۹۱۱ به ۲٬۸۸۸٬۱۰۷ رسید. در اواخر امپراتوری دوم فرانسه و آغاز دوران زیبا میان سال های ۱۸۶۶ تا ۱۸۷۲، جمعیت پاریس تنها ۱/۵٪ رشد کرد و تا پایان دوران زیبا، رشدی بسیار آهسته داشت. در سال ۱۹۲۱ تا اوایل قرن ۲۱ به بالاترین میزان تاریخی و نزدیک به ۳ میلیون نفر رسید. [ ۴]