پارک های ملی بریتانیا

پارک های ملی بریتانیا ( ویلزی: parciau cenedlaethol ) ، مناطقی با مناظر نسبتاً توسعه نیافته ( کمتر دست خورده ) و دارای مناظر و چشم اندازهایی هستند. بر خلاف نامی که دارند، آنها کاملاً با پارک های ملی در بسیاری از کشورهای دیگر متفاوت هستند. آنها در مالکیت و مدیریت دولت ها نیستند به عنوان منابع جامعه ( اموال عمومی ) حفاظت نشده اند. در انگلستان، منطقه ای که به عنوان پارک ملی تعیین می شود ممکن است شامل سکونتگاه های قابل توجه و کاربری های زمینی انسانی باشد که اغلب بخش جدایی ناپذیر منظره هستند. زمین در پارک های ملی عمدتاً در مالکیت خصوصی باقی می ماند؛ بنابراین، این پارک ها بر اساس استاندارد بین المللی پذیرفته شدهٔ IUCN[ ۱] واقعاً «پارک های ملی» نیستند، اما مناطقی با چشم انداز برجسته هستند که در آن ها سکونت و فعالیت های تجاری محدود شده است.
در بریتانیا چهارده پارک ملی و فضایی دیگر ( Broads برودها ) با «وضعیت معادل» آن وجود دارد. ده پارک ملی در انگلستان، سه در ویلز و دو در اسکاتلند قرار دارد.
سالانه حدود ۱۱۰ میلیون نفر از پارک های ملی انگلستان و ولز بازدید می کنند. تفریح و گردشگری بازدیدکنندگان و منابع مالی درآمدی را به پارک ها می آورد تا تلاش های حفاظتی آنها را پشتیبانی کنند و از مردم محلی از طریق مشاغل و مشاغل حمایت کنند. با این حال، این بازدیدکنندگان مشکلاتی مانند فرسایش و ازدحام ترافیک و درگیری بر سر استفاده از منابع پارک ها را نیز به همراه دارند.
دسترسی به زمین های زیر کشت محدود به حقوق عمومی عبور و مرور و از مسیرهای مجاز است. ( طبق قانون روستایی و حقوق راه ۲۰۰۰، حق دسترسی پیاده روها به بیشتر مناطق؛ نه همهٔ مناطق غیر کشت نشده، در انگلستان و ولز وجود دارد )