پارک ملی هالینگسکاروت

پارک ملی هالینگسکاروت ( نروژی: Hallingskarvet nasjonalpark ) یک پارک ملی در مرکز نروژ است که توسط دولت در ۲۲ دسامبر ۲۰۰۶ تأسیس شد. این پارک در شهرداری های هول ( شهرستان ویکن ) ، اولویک و آرلند ( هر دو در بخش وست لند ) واقع شده است. [ ۱] به طور دقیق تر، این پارک شامل فلات هالینگزکارف و مناطق کوهستانی بلند در غرب آن است. این پارک شامل یخچال های طبیعی وارگبرین و همچنین دره ساتدالن، لنججالن، ینگلشدالن و بخش هایی از راگستاییندالن است. پارک ملی هالینگسکاروت ۴۵۰ کیلومتر مربع ( ۱۷۰ مایل مربع ) وسعت دارد و شامل دامنه کوه هالینگاسکار و میزبان انبوهی از گوزن های شمالی است که عامل مهمی در ایجاد این پارک است. بالاترین نقطه پارک قله فولارکاردنتون است که از ارتفاعی به اندازه ۱٬۹۳۳ متر ( ۶٬۳۴۲ فوت ) بالاتر از سطح دریا می باشد.
منظره هالینگسکاروت در دوران عصر یخبندان شکل گرفته است. این پارک تاریخ زمین شناسی و ارتباط بین این تاریخ و تغییر در گونه های ساکن در آن را نشان می دهد. این مناطق دارای ارزش ویژه ای است که در معرض گونه های تهدیدآمیز یا آسیب پذیر نظیر کاکتوم آلومینیوم Draba ( چمنزار سفید ) و Botrychium lanceolatum ( گندم برگ برگ لنس ) قرار دارد.
بزرگراه برگن در امتداد مرز جنوبی پارک قرار دارد. دسترسی جاده ای به ضلع جنوبی پارک وجود ندارد، بنابراین ایستگاه فاین، خط راه آهن، از معدود راه هایی است که افراد می توانند به این قسمت از پارک دسترسی پیدا کنند. جاده ۵۰ نروژی کانتی در نزدیکی مرز شمالی پارک واقع شده است
هدف اصلی ایجاد این پارک ملی، حفاظت از یک منطقه بزرگ، منحصر به فرد و تا حد زیادی دست نخورده به منظور محافظت از چشم انداز و زیست بوم با اکوسیستم، گونه ها و جمعیت های آن از جمله گوزن های وحشی است؛ و برای محافظت از یک عنصر مشخص مورد نیاز برای درک تاریخ زمین شناسی چشم انداز نروژ و همچنین برای محافظت از عناصر با ارزش میراث فرهنگی طراحی شده است.