پارک ملی دث ولی

این پارک گرم ترین و خشک ترین پارک ملی در ایالات متحده است. دومین نقطهٔ کم ارتفاع در نیمکرهٔ غربی در حوضهٔ بدواتر واقع است که پستی آن ۸۶ متر زیر سطح دریاست. پارک زیستگاه تعداد زیادی از گونه های گیاهی و جانوری است که خود را با این محیط خشن بیابانی وفق داده اند. برخی از این گونه ها بوتهٔ قطران، گوسفند بزرگ شاخ، کایوت و کپوردندان دث ولی ( بازمانده ای از زمان های مرطوب تر ) هستند. در حدود ۹۵ درصد از پارک به عنوان منطقهٔ بکر تعیین شده است. منطقهٔ بکر این پارک مساحتی معادل ۱۲٬۳۶۰ کیلومتر مربع را در بر می گیرد که بزرگ ترین منطقهٔ بکر در بین ۴۸ ایالت هم جوار و ششمین منطقهٔ بزرگ بکر در سراسر ایالات متحده به شمار می آید. سالیانه بیش از ۷۷۰٬۰۰۰ نفر از پارک ملی دث ولی بازدید می کنند تا ویژگی های متنوع زمین شناسی، حیات وحش بیابانی، مکان های تاریخی، چشم اندازها و آسمان صاف شبش را مشاهده کنند.
معدن کاری فعالیت اصلی منطقه تا پیش از حفاظت از آن بود. نخستین ورود مستند غیر سرخ پوستان به دث ولی در زمستان ۱۸۴۹ روی داد که گمان می کردند با عبور از میان بر، سریع تر به مناطق طلایی کالیفرنیا خواهند رسید. آن ها هفته ها در این دره گرفتار شدند و در این زمان بود که نام درهٔ مرگ را بر آن نهادند، اگرچه تنها یک نفر از گروهشان در آن جا کشته شد. اواخر سدهٔ نوزدهم و اوایل سدهٔ بیستم، چندین شهر به سرعت در این منطقه ظاهر شدند تا ساکنانشان رگه های کوچک طلا را استخراج کنند. با این وجود تنها سنگ معدنی که استخراجش در بلند مدت سودآور تلقی می شد بوره ( ماده ای معدنی که در تهیه صابون مورد استفاده قرار می گیرد و یکی از ترکیبات صنعتی مهم است ) بود. امروزه بوره از اجزای اساسی محصولات شیشه ای بورو - سیلیکات مقاوم در برابر حرارت زیاد مانند لوازم آشپزی پیرکس است. برای انتقال سنگ های معدنی به بیرون دره از تیم های بیست - قاطر استفاده می شد که همین امر باعث شهرت دره شد و آن را موضوع کتاب ها، برنامه های رادیویی، سریال های تلویزیونی و فیلم های سینمایی کرد.