پارک تاریخی سی ساتچانالای ( تای: อุทยานประวัติศาสตร์ศรีสัชนาลัย ) یک پارک تاریخی در منطقه سی ساتچانالای واقع در استان سوکوتای در شمال تایلند است.
پیش از قرن سیزدهم، تایلندی به دره چائو فرایای فوقانی مهاجرت کرد و شهری به نام چالیانگ ( به تایلندی: เมือง เชลียง ) ، به معنی «شهر آب» در ساحل رودخانه یوم تأسیس کرد. چالیانگ به تدریج به یک مرکز تجاری مهم بین چین و امپراتوری خمر تبدیل شد. چینی ها این شهر را «چنگلیانگ» می نامیدند. این شهر تحت حاکمیت خمر تا سال ۱۱۸۰، در زمان پادشاهی پو کون سری ناو نامتوم که حاکم محلی سوکوتای و سی ساتچانالای بود، از استقلال قابل توجهی برخوردار بود، ژنرال خمر خمس آباد کلونلامپونگ شروع به کنترل مستقیم و وضع مالیات های ممنوع کرد. در سال ۱۲۳۹ پو کون بانگکلانگهائو و پو کون پا موئانگ تصمیم به عصیان و اعلام استقلال از آنگکور گرفتند و چالیانگ را دستگیر کردند. سپس چالیانگ بخشی از پادشاهی سوکوتای شد.
در سال ۱۲۵۰ شهر جدیدی در منطقه غربی چالیانگ ساخته شد و سی ساتچانالای نام گرفت. سری ایندردیتیا پسرش بان موئانگ را به عنوان ولیعهد برای اداره شهر فرستاد. هنگامی که بان موئانگ پادشاهی را اداره کرد، وی برادرش رامخامهانگ را تحت کنترل شهر سی ساتچانالای قرار داد، و داشتن سلطنت ولیعهد یا وارث تاج و تخت برای سلطنت سی ساتچانالای به یک سنت جانشینی پادشاهی سوکوتای تبدیل شد. به این شهر وضعیت شهر شهریاری یا شهر استانی داخلی اعطا شده است. برای موقعیت استراتژیک خود برای دفاع از پایتخت پادشاهی در جهت شمالی، مشابه کامپنگ پت در غرب، پیتسانولوک در شرق و پیچیت قدیم در جنوب. از سوکوتای به سی ساتچانالای جاده مستقیمی وجود داشت به نام جاده پرا روانگ. [ ۱] : 221
ستون رام کامهائنگ بیان می کند که یک استوپا در مرکز سی ساتچانالای ساخته شد که ساخت آن شش سال طول کشیده است. [ ۱] : 197
پس از مرگ رامخامهانگ، از سلطه پادشاهی سوکوتای به طور دوره ای کاسته می شد، اما بر خلاف سوکوتای که از زوال رنج می برد، سی ساتچانالای هنوز هم توانسته بود نقش تجاری و صنعتی خود را حفظ کند. پسی ساتچانالای به مرور به مرکز رونق تولید ظروف چینی برای دربار آیوتایان برای صادرات به کشورهای خارج= مانند فیلیپین، ژاپن و اندونزی تبدیل شد. این دوران پررونق از قرن ۱۳ آغاز شد و تا قرن ۱۶ ادامه داشت. این شهر در قرن ۱۴ به اوج پیشرفت اقتصادی و فرهنگی خود رسید. در سال ۱۷۶۶ به عنوان بخشی از جنگ برمه و سیامی ( ۶۷–۱۷۶۵ ) ، ارتش برمه از لامپانگبه سی ساتچانالای حمله کرد و شهر را ویران کرد. پس از جنگ، شهر در منطقه جدید ساوانخالوک امروزی بازسازی شد و شهر قدیمی رها شد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفپیش از قرن سیزدهم، تایلندی به دره چائو فرایای فوقانی مهاجرت کرد و شهری به نام چالیانگ ( به تایلندی: เมือง เชลียง ) ، به معنی «شهر آب» در ساحل رودخانه یوم تأسیس کرد. چالیانگ به تدریج به یک مرکز تجاری مهم بین چین و امپراتوری خمر تبدیل شد. چینی ها این شهر را «چنگلیانگ» می نامیدند. این شهر تحت حاکمیت خمر تا سال ۱۱۸۰، در زمان پادشاهی پو کون سری ناو نامتوم که حاکم محلی سوکوتای و سی ساتچانالای بود، از استقلال قابل توجهی برخوردار بود، ژنرال خمر خمس آباد کلونلامپونگ شروع به کنترل مستقیم و وضع مالیات های ممنوع کرد. در سال ۱۲۳۹ پو کون بانگکلانگهائو و پو کون پا موئانگ تصمیم به عصیان و اعلام استقلال از آنگکور گرفتند و چالیانگ را دستگیر کردند. سپس چالیانگ بخشی از پادشاهی سوکوتای شد.
در سال ۱۲۵۰ شهر جدیدی در منطقه غربی چالیانگ ساخته شد و سی ساتچانالای نام گرفت. سری ایندردیتیا پسرش بان موئانگ را به عنوان ولیعهد برای اداره شهر فرستاد. هنگامی که بان موئانگ پادشاهی را اداره کرد، وی برادرش رامخامهانگ را تحت کنترل شهر سی ساتچانالای قرار داد، و داشتن سلطنت ولیعهد یا وارث تاج و تخت برای سلطنت سی ساتچانالای به یک سنت جانشینی پادشاهی سوکوتای تبدیل شد. به این شهر وضعیت شهر شهریاری یا شهر استانی داخلی اعطا شده است. برای موقعیت استراتژیک خود برای دفاع از پایتخت پادشاهی در جهت شمالی، مشابه کامپنگ پت در غرب، پیتسانولوک در شرق و پیچیت قدیم در جنوب. از سوکوتای به سی ساتچانالای جاده مستقیمی وجود داشت به نام جاده پرا روانگ. [ ۱] : 221
ستون رام کامهائنگ بیان می کند که یک استوپا در مرکز سی ساتچانالای ساخته شد که ساخت آن شش سال طول کشیده است. [ ۱] : 197
پس از مرگ رامخامهانگ، از سلطه پادشاهی سوکوتای به طور دوره ای کاسته می شد، اما بر خلاف سوکوتای که از زوال رنج می برد، سی ساتچانالای هنوز هم توانسته بود نقش تجاری و صنعتی خود را حفظ کند. پسی ساتچانالای به مرور به مرکز رونق تولید ظروف چینی برای دربار آیوتایان برای صادرات به کشورهای خارج= مانند فیلیپین، ژاپن و اندونزی تبدیل شد. این دوران پررونق از قرن ۱۳ آغاز شد و تا قرن ۱۶ ادامه داشت. این شهر در قرن ۱۴ به اوج پیشرفت اقتصادی و فرهنگی خود رسید. در سال ۱۷۶۶ به عنوان بخشی از جنگ برمه و سیامی ( ۶۷–۱۷۶۵ ) ، ارتش برمه از لامپانگبه سی ساتچانالای حمله کرد و شهر را ویران کرد. پس از جنگ، شهر در منطقه جدید ساوانخالوک امروزی بازسازی شد و شهر قدیمی رها شد.
wiki: پارک سی ساتچانالای