پارتیزان های یوگسلاوی، یا ارتش آزادیبخش ملی، رسماً ارتش آزادیبخش ملی و گروه های پارتیزانی یوگسلاوی، نیروهای مقاومت ضدفاشیسم به رهبری اتحادیه کمونیست های یوگسلاوی در برابر نیروهای محور ( عمدتاً آلمان نازی ) در یوگسلاوی اشغالی در طول جنگ جهانی دوم بودند. پارتیزان ها به رهبری یوسیپ بروز تیتو به عنوان موثرترین جنبش مقاومت اروپا علیه نیروهای محور در طول جنگ جهانی دوم در نظر گرفته می شوند.
... [مشاهده متن کامل]
پارتیزان ها که در ابتدا نیروهای جنگ چریکی بودند، در ادامه به یک نیروی رزمی بزرگ تبدیل شدند که به مرور وارد جنگ کلاسیک شدند، تعداد آنها در اواخر سال ۱۹۴۴ به حدود ۶۵۰۰۰۰ نفر رسید و در چهار ارتش میدانی و ۵۲ لشکر سازماندهی شدند. اهداف اصلی اعلام شده پارتیزان ها آزادسازی سرزمین های یوگسلاوی از نیروهای اشغالگر و ایجاد یک دولت سوسیالیستی فدرال و چند قومیتی در یوگسلاوی بود.
پارتیزان ها به ابتکار تیتو در پی تهاجم به یوگسلاوی در آوریل ۱۹۴۱ سازماندهی شدند و پس ازعملیات بارباروسا در ژوئن همان سال، مبارزات چریکی فعالی را علیه نیروهای اشغالگر آغاز کردند. در ماه ژوئیه یک قیام در صربستان به راه افتاد که بعداً چتنیک ها به رهبری دراژا میهایلوویچ به آن ملحق شدند که منجر به ایجاد جمهوری اوژیتسه شد. نیروهای محور در پاسخ به آنها یک سری حملات انجام داد اما نتوانست پارتیزان های بسیار متحرک و رهبری آن ها را به طور کامل نابود کند. در اواخر سال ۱۹۴۳، نیروهای متفقین حمایت خود را از میهایلوویچ به تیتو تغییر دادند، و پارتیزان ها در کنفرانس تهران به رسمیت شناخته شدند. در پاییز ۱۹۴۴، پارتیزان ها و ارتش سرخ شوروی پس از عملیات بلگراد، این شهر آزاد کردند. در پایان جنگ، پارتیزان ها کنترل کل کشور و همچنین تریسته و کرنتن را به دست گرفتند. همچنین پس از جنگ، پارتیزان ها در ارتش خلق یوگسلاوی در جمهوری فدرال سوسیالیستی یوگسلاوی که تازه تأسیس شده بود، سازماندهی شدند.
از این جنبش در طول جنگ پیوسته به عنوان «پارتیزان» یاد می شد. با این حال، به دلیل تغییرات مکرر در اندازه و سازماندهی مجدد ساختاری، پارتیزان ها در طول تاریخ خود چهار نام رسمی کامل داشتند:
• گروه های پارتیزانی آزادیبخش ملی یوگسلاوی ( ژوئن ۱۹۴۱ - ژانویه ۱۹۴۲ )
• پارتیزان آزادیبخش ملی و ارتش داوطلب یوگسلاوی ( ژانویه - نوامبر ۱۹۴۲ )
• ارتش آزادیبخش ملی و گروه های پارتیزانی یوگسلاوی ( نوامبر ۱۹۴۲ - فوریه ۱۹۴۵ ) .
• ارتش یوگسلاوی - در ۱ مارس ۱۹۴۵، ارتش آزادیبخش ملی به نیروهای مسلح منظم یوگسلاوی تبدیل شد و نام آن بر این اساس تغییر یافت.
... [مشاهده متن کامل]
پارتیزان ها که در ابتدا نیروهای جنگ چریکی بودند، در ادامه به یک نیروی رزمی بزرگ تبدیل شدند که به مرور وارد جنگ کلاسیک شدند، تعداد آنها در اواخر سال ۱۹۴۴ به حدود ۶۵۰۰۰۰ نفر رسید و در چهار ارتش میدانی و ۵۲ لشکر سازماندهی شدند. اهداف اصلی اعلام شده پارتیزان ها آزادسازی سرزمین های یوگسلاوی از نیروهای اشغالگر و ایجاد یک دولت سوسیالیستی فدرال و چند قومیتی در یوگسلاوی بود.
پارتیزان ها به ابتکار تیتو در پی تهاجم به یوگسلاوی در آوریل ۱۹۴۱ سازماندهی شدند و پس ازعملیات بارباروسا در ژوئن همان سال، مبارزات چریکی فعالی را علیه نیروهای اشغالگر آغاز کردند. در ماه ژوئیه یک قیام در صربستان به راه افتاد که بعداً چتنیک ها به رهبری دراژا میهایلوویچ به آن ملحق شدند که منجر به ایجاد جمهوری اوژیتسه شد. نیروهای محور در پاسخ به آنها یک سری حملات انجام داد اما نتوانست پارتیزان های بسیار متحرک و رهبری آن ها را به طور کامل نابود کند. در اواخر سال ۱۹۴۳، نیروهای متفقین حمایت خود را از میهایلوویچ به تیتو تغییر دادند، و پارتیزان ها در کنفرانس تهران به رسمیت شناخته شدند. در پاییز ۱۹۴۴، پارتیزان ها و ارتش سرخ شوروی پس از عملیات بلگراد، این شهر آزاد کردند. در پایان جنگ، پارتیزان ها کنترل کل کشور و همچنین تریسته و کرنتن را به دست گرفتند. همچنین پس از جنگ، پارتیزان ها در ارتش خلق یوگسلاوی در جمهوری فدرال سوسیالیستی یوگسلاوی که تازه تأسیس شده بود، سازماندهی شدند.
از این جنبش در طول جنگ پیوسته به عنوان «پارتیزان» یاد می شد. با این حال، به دلیل تغییرات مکرر در اندازه و سازماندهی مجدد ساختاری، پارتیزان ها در طول تاریخ خود چهار نام رسمی کامل داشتند:
• گروه های پارتیزانی آزادیبخش ملی یوگسلاوی ( ژوئن ۱۹۴۱ - ژانویه ۱۹۴۲ )
• پارتیزان آزادیبخش ملی و ارتش داوطلب یوگسلاوی ( ژانویه - نوامبر ۱۹۴۲ )
• ارتش آزادیبخش ملی و گروه های پارتیزانی یوگسلاوی ( نوامبر ۱۹۴۲ - فوریه ۱۹۴۵ ) .
• ارتش یوگسلاوی - در ۱ مارس ۱۹۴۵، ارتش آزادیبخش ملی به نیروهای مسلح منظم یوگسلاوی تبدیل شد و نام آن بر این اساس تغییر یافت.
